พิศวาสเถื่อน

“เบนคะ...พลอยว่าคุณไปพักผ่อนเถอะค่ะ”
หญิงสาวเสียงพร่าขณะชายหนุ่มล้วงมือหนาเข้าไปใต้ชายเสื้อ ลูบไล้ไปตามชายโครงของเธอ แตะไต่บนเอวคอดและเบียดตัวเข้าชิดจนเธอรู้สึกได้ถึงความตื่นเต้นที่แข็งตัวภายใต้กางเกงเดนิมตัวเก่า
“ผมยังไม่ง่วง...แต่ผมต้องการคุณ...เดี๋ยวนี้”
“อย่าค่ะ...เบน เดี๋ยวใครผ่านมาเห็นเข้า”
“ไม่มีเรือประมงของใครอยู่แถวนี้”
“แต่ไม่ใช่บนดาดฟ้าเรือแบบนี้นะคะ”
“ถ้ามันเป็นความต้องการของผม...ที่ไหน...หรือเมื่อไหร่ก็ได้”
“อื้อ...เบน”
พลอยพิชญาพยายามประท้วงแต่ไม่สำเร็จ เธอต้านแรงเขาไม่ได้และดูเหมือนร่างกายจะยินยอมเมื่อเขาประทับริมฝีปากลงมาอีกครั้ง เบนดูดพลังจากตัวเธอไปจนหมด ร่างอรชรอ่อนระทวยเมื่อนิ้วแกร่งซุกซนแทรกเข้าไปในบราเซียกอบกุมเนินอกอิ่มและไล้ไปรอบ ๆ ผลเบอร์รี่สีแดงสุกปลั่ง