ดุจฝันราตรี

เป้าหมายในชีวิตที่แสนชัดเจนของสาวมั่นสุดสวยอย่างเธอคือการจับผู้ชายรวยๆ มาทำสามี เพื่อความมั่นคงในชีวิตและสุขสบายระยะยาว แต่สิ่งหนึ่งที่เธอลืมไปเสียสนิทใจก็คือ ไม่มีผู้ชายรวยๆ คนไหนโง่งมยอมให้เธอจับทำสามีได้ง่ายขนาดนั้นหรอกน่ะ เว้นแต่ว่าเขาจะมีแผนการสุดร้ายกาจที่จะปั่นหัวและแก้เผ็ดเอาคืนเธอให้สาแก่ใจ!


เริงราตรีแนบใบหน้าฟังเสียงที่ประตูห้องน้ำให้แน่ใจว่าไม่มีใครอยู่บริเวณนั้นแล้วจึงเปิดเข้าไป หัวใจของเธอหล่นวูบไปอยู่ที่ตาตุ่ม มือเรียวยกขึ้นปกปิดใบหน้า พร้อมกับส่งเสียงกรีดร้อง เมื่อเห็นเขายืนเปลือยกายล่อนจ้อนเล็มขนจมูกอยู่เบื้องหน้ากระจก
“กรี๊ดดด!”
ทินกรผินตัวมาทางเธอ “อรุณสวัสดิ์” เขาพูดด้วยน้ำเสียงงัวเงียราวกับไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลย
“ไอ้โรคจิต… ทำไมถึงไม่ให้ซุ่มให้เสียงบ้างว่าอยู่ในห้องน้ำ” เธอแผดเสียงลั่น แต่สัญชาตญาณก็ยังบอกให้เธอมองผ่านช่องว่างของนิ้วมือไปยังตัวตนของเขา
ทินกรเลิกคิ้วสูงขึ้น “ผมทำอะไรผิดเนี่ย” ใบหน้าของเขาแสดงออกถึงความงงงวย
เริงราตรีหน้าแดงจัดขึ้น “คุณจะมายืนแก้ผ้าต่อหน้าฉันแบบนี้ไม่ได้นะ”
เขาก้มสำรวจตนเอง ก่อนจะกุลีกุจอยกมือทั้งสองข้างมากุมเอาไว้บริเวณหว่างขา “บ้าเอ๊ย ผมลืมไปเลยว่าตัวเองนอนเปลือยเมื่อคืน ว่าแต่คุณนั่นแหละจะยืนมองผมอีกนานแค่ไหนกัน”
“กรี๊ดดด… ฉันไม่ได้ตั้งใจจะมองสักหน่อย อย่ามาโยนให้เป็นความผิดของฉันนะ” เธอปล่อยมือที่ปิดหน้า พลางชี้นิ้วใส่หน้าเขาแทน
“คนไม่ได้ตั้งใจ ไม่หยุดมองนานขนาดนี้หรอกน่ะคุณ” เขาทำหน้าตากวนประสาท
เริงราตรีเพิ่งสำนึกได้ว่าเธอทำอะไรลงไป เธอกระวีกระวาดหมุนหลังให้เขา ปิดประตูห้องน้ำเสียงดังลั่น ก่อนจะตะโกนต่อว่าเขาด้วยความอับอาย
“ไม่มีคนดีๆ ที่ไหนสร้างประตูห้องน้ำให้ทะลุกันแบบนี้หรอก นอกจากพวกโรคจิต”
“ผมจะถือว่านั่นคือคำชมก็แล้วกัน”