ภาพจำ Our memory pics

ชีวิตของพลอยลลินณ์ยิ่งน้ำเน่ายิ่งกว่าในนิยาย เธอต้องฝ่าฟันส้กับปัญหาต่าง ๆ ที่คนบนฟ้าส่งลงมาทดสอบ อย่างกับหัวใจเธอถูกต้องคำสาปให้ไม่ว่างเว้นจากความทุกข์ทรมานใจ
แล้วพลอยลลินณ์จะฝ่าฟันปัญหาต่าง ๆ เหล่านั้นไปได้อย่างไร และมองเรื่องราวต่าง ๆ ที่ผ่านมาเป็นเพียงแค่ภาพจำ Our memory pics

ภาพของผู้หญิงคนอื่นที่นั่งข้างหน้ารถเคียงคู่ไปกับผู้เป็นสามี ทำให้หัวใจของพลอยลลินณ์ชาวาบ เธอได้แต่ภาวนาว่าของให้ผู้หญิงคนนั้นเป็นเพียงแค่เพื่อนร่วมงานหรือคนรู้จัก แต่ทว่าเมื่อขับตามไปถึงบ้านมันกลับไม่ใช่อย่างนั้นเลย
"นี่มันอะไรกันตาทิตย์" คุณรัญญาเอ่ยถามบุตรชายออกไปเสียงดุ ขณะที่สายตาของนางก็จับจ้องหญิงสาวที่เขาควงมาด้วยตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าด้วยความไม่ชอบใจ
"ลูกสะใภ้คนใหม่ของคุณแม่ไงครับ" ตอบผู้เป็นมารดา ก่อนจะหันไปถามมะลิว่าขนย้ายข้าวของ ของพลอยลลินณ์มาไว้ที่ห้องนอนข้างล่างของตัวบ้านแล้วหรือยัง พร้อมกับบอกให้อีกฝ่ายขนสัมภาระของปริศนาขึ้นไปไว้ที่ห้องของเขาแทน
"นี่มันอะไรกันคะทิตย์ คุณทำกับลินแบบนี้ได้ยังไง" พลอยลลินณ์เอ่ยถามผู้เป็นสามีเสียงดัง หลังจากได้ยินคำถามของเขาที่มีต่อมะลิ ตอนนี้หัวใจของเธอเจ็บร้าวราวมีมีดนับพันเล่มกำลังทิ่มแทงเข้าหา
"ก็ผมพอใจที่จะทำแบบนี้ หากคุณไม่พอใจก็เชิญหอบข้าวของเสื้อผ้าของคุณกลับบ้านไปได้เลย"
"หุบปากเน่า ๆ ของแกเดี๋ยวนี้นะตาทิตย์ แล้วก็พานังผู้หญิงคนนี้ออกไปจากบ้านฉัน" คุณรัญญาบอกผู้เป็นบุตรชายออกไปเสียงเข้ม
"ไม่ครับ ปอ คือเมียผม ผมจะอยู่กับเมียผม" ตอบผู้เป็นมารดาเสียงดังฟังชัด พร้อมกับหันไปมองหน้าผู้เป็นภรรยาของตน ก่อนจะพาปริศนาเดินเข้าไปข้างในบ้าน
ขณะที่พลอยลลินณ์ก็ได้แต่ทรุดลงนั่งกองกับพื้นร้องไห้ปิ่มจะขาดใจ ทำไมชีวิตของเธอถึงเจอแต่เรื่องราวร้าย ๆ ก็ไม่รู้ ทั้งที่วันนี้เธอตั้งใจจะมาปรับความเข้าใจกับเขา แต่แล้วเรื่องราวก็ไม่ได้เป็นไปอย่างที่เธอหวังเอาไว้เลย
มิหนำซ้ำการกระทำของเขากลับยิ่งซ้ำเติมความทุกข์ระทมเข้าไปเพิ่มพูนขึ้นในหัวใจของเธอ และทำให้มันเจ็บปวด เจ็บปวดจนแทบจะทนไม่ไหว แต่เธอก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากคำว่าอดทน เพราะคนที่รักเธอก็คงทนไม่ได้เช่นกันหากเธอเป็นอะไรไป