คนโง่เช่นข้านี่แหละพระชายาของท่านอ๋องห้า (เล่มที่1)

คำที่หนึ่งท่านก็ว่าข้าเป็นคนโง...คำที่สองท่านก็เรียกขานข้าว่า'เสี่ยวจู' เพียงคำที่สามท่านก็ยังย้ำชัดว่าข้านั้นเป็นแม่หมูไร้ยางอาย
...อั๊ยย่ะ!...
ถึงข้าจะโง่เพียงใดข้าก็เป็นภรรยาท่านอยู่นะปีศาจหน้าขาว!
........................................

ท่านอ๋องห้าก็ช่างหาเรื่องลำบากให้ตนเองแท้ๆ

นางส่งถุงผ้าที่ตนเองกำลังเย็บอยู่ไปตรงหน้าขันทีปลอมที่ทั้งชีวิตนอกจากดาบแล้วของมีคมอย่างอื่นเขาเคยจับเสียเมื่อใด กับดอกไม้ให้แกะกลีบดอกกุหลาบมอญมันก็ดูไม่ยาก แต่ให้เขาใช้ของแหลมคมเช่นดาบทว่ามีขนาดต่างกันจนน่าตกใจเหงื่อก็ชักจะเริ่มซึมแผนหลัง สีหน้าของหลี่หยวนเซินนั้นเห็นก็น่าขบขันอย่างยิ่งขนาดหลิวกุ้ยเฟยที่เพิ่งทราบความจึงเร่งมาชำระความกับบุตรชายตัวดีของตนที่คิดอะไรพิเรนทร์คนมีอันต้องยกมือขึ้นปิดปากกลั้นเสียงหัวเราะแล้วเลยแอบไปทรุดลงนั่งดูชมเงียบๆ ยกนิ้วเรียวสวยของตนเองแตะริมฝีปากเป็นเชิงห้ามมิให้ทุกผู้ส่งเสียงว่าในยามนี้มีนางเข้ามานั่งร่วมอยู่

“โอ๊ย!”

ฝีเข็มแรกก็ได้เรื่องทันที

…ขวับ…

…เพี๊ยะ! ...

“โอ๊ย! เจินจู!”

เจ็บจากถูกเข็มแทงยังมิทันจางก็กลับต้องมาเจ็บจนน้ำตาแทบเล็ดเพราะแม่ตัวดีฟาดลงมาสุดแรงด้วยไม้เรียวในมือเล่นเอาถึงกับเผลออุทานดุดันตามนิสัยเดิมของตนเองออกเสียได้

“ผ้านี้จะนำไปใช้งานมงคล ท่านทำเปื้อนเลือดใช่ได้ที่ไหน เสียของ!”

น้ำเสียงหวานกลับจริงจังใบหน้าเล็กๆ นั้นก็เรียบเฉยดวงตากลมโตสีน้ำตาลอ่อนที่เขาพบพานครั้งแรกก็หัวใจสั่นไหวหรือก็ไร้แววปรานี

…เห๊อ! ...

‘คิดว่าข้าปัญญาอ่อนหลอกลวงกันง่ายถึงเพียงนั้นหรืออย่างไรท่านอ๋อง5!’

มู่หรงเจินจูมีหรือจะโง่อยู่นานวันแรกพบหน้านางก็ว่ากิริยาช่างคุ้นตานักอีกสองวันต่อมานางจึงจับตาดูทุกกิริยาของเขาเอาไว้จนหมดต่อให้นางไม่รู้ว่าเขาไปทำวิธีใดใบหน้าจึงเปลี่ยนไปเล็กน้อย แน่นอนคนไม่เคยพบพานหรือพบพานเพียงสองสามครั้งไร้แค้นต่อกันย่อมจำไม่ได้

แต่นางวางท่านอ๋อง5เอาไว้เป็นเจ้ากรรมนายเวรจะจดจำไม่ได้อย่างไรกัน!

“เช่นนั้นให้ข้าช่วยเจ้าทำอย่างอื่นได้หรือไม่”

ทั้งชีวิตก็มิเคยอ้อนวอนผู้ใดแต่เข็มนี้เขาไม่สันทัดจริง

“ไม่ได้! ...ศิษย์โง่เง่าเจ้าจะรั้นอาจารย์หรือ”

…แม่คุณ…

พอพูดเริ่มคล่องก็ข่มขู่กันเสียจริง หึ…หากมิใช่เพราะอยากตกแต่งเจ้าร่วมหมอนแทบตายแต่เสด็จแม่ก็คอยขัดขวางเขาหรือจะต้องมาถูกเด็กน้อยข่มอยู่เช่นนี้ คิดแล้วก็อยากย้อนเวลากลับไปวันนั้นเสียจริง หากรู้ใจตนเองให้เร็วสักหน่อยคงไม่ปากพล่อยรับปากต่อเสด็จแม่ส่งเดชเช่นนั้น!

“ฝึกเย็บอีก”

ไม่เรียวในมือเล็กขยับไปมาเห็นแล้วก็หวาดเสียวกว่ามองเห็นไม้โบยอันโตกว่าสิบเท่าเสียอีก!

“โอ๊ย!”

…ขวับ! ...

…เพี๊ยะ! ...

แล้วเสียงร้อง’ โอ๊ย!’ สลับกับเสียง’ เพี๊ยะ!’ ก็ยาวนานอยู่เกือบครึ่งชั่วยามถุงผ้าลูกไม้สีขาวสะอาดบัดนี้ก็กลายสภาพเป็นสีกระดำกระด่างจากรอยเลือดส่วนรูปร่างถุงผ้าหรือก็ยับเยินพิกลพิการเกินจะรับได้หลิวหลานลี่ให้อยากเก็บถุงผ้านี้เอาไว้ดูยามอารมณ์ไม่ดีเสียจริงเพราะยามนางมองเห็นคงจะขบขันหัวเราะได้ทุกครั้งเป็นแน่

............................
มี2เล่มจบนะคะ
วันที่25/01/2564 เล่มจบมาค่ะ