สัมผัสหัวใจนายอันธพาล

หากเลือกได้ฉันจะไม่ขอมีสัมผัสพิเศษนี่ มันเป็นสิ่งที่ฉันหนีมาตั้งแต่เด็ก ใครบ้างล่ะที่จะอยากเห็นวิญญาณทุกคืนหลังสี่ทุ่ม

แต่พอเขาคนนั้นกลายมาเป็นวิญญาณ ฉันกลับเฝ้ารอช่วงเวลาหลังสี่ทุ่มเพื่อที่จะได้เห็นหน้าเขาในทุก ๆ คืนก่อนนอน...

ก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้ทั้งที่ตอนที่เขาเป็นคนฉันคอยหนีเขาอยู่ตลอด แต่พอเขาไม่ใช่คนกลับโหยหาและเฝ้ารอที่จะได้เห็นหน้า

“ตอนแรกฉันไม่รู้ห้องเธอ ตอนนี้รู้ละ จะเข้าจะออกก็ง่ายหน่อย” เขาพูดขึ้นมาอีกครั้ง เสียงเขาอยู่ใกล้ ๆ ก็คงเดินอยู่ข้าง ๆ ฉันนี่เอง
“จะไปไหนล่ะ” ฉันถามเขาขึ้นมา เห็นว่าเข้าออกง่าย แบบนี้เขาจะไปไหนของเขา
“ไปจ่ายตลาดจ้ะ หากับข้าวไว้ให้ลูกชายกินก่อนไปเรียน” คุณป้าที่กำลังล็อกประตูห้องหันมาตอบฉัน ฉันอ้าปากเหวอไปแป๊บนึงแล้วจึงส่งยิ้มเจื่อน ๆ ให้ป้า ท่ามกลางเสียงหัวเราะของไอ้ผีบ้า
“ฮ่า ๆ ๆ ชวนคุยตลอดดีกว่าเผื่อจะมีคนตอบเธออีก” ไอ้ผีนี่ไม่สลดเลยสักนิด
“อ๋อค่ะ คุณป้ารู้ไหมคะว่ามีตรงไหนขายบะหมี่ไหม” ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว ฉันถือโอกาสถามคุณป้าดูเลยดีกว่า
“อืมมม ต้องลองเดินไปที่ซอยสิบห้าอะหนู เขาขายสามทุ่มถึงหกโมงเช้า ถ้าไม่หมดซะก่อนอะนะ” คุณป้าตอบกลับมา
ฉันกดสมาร์ตโฟนดูเห็นว่าเหลือเวลาอีกแค่สิบนาทีก็จะหกโมงแล้ว ถ้าเดินไปก็อาจจะไม่ทัน เพราะซอยนั้นอยู่ห่างจากฉันหลายซอยเหมือนกัน
ฉันยกมือไหว้ขอบคุณคุณป้าแล้วรีบวิ่งลงมาด้านล่าง
“วิ่งทำไมวะ เดี๋ยวก็ล้มหรอก”
“ฉันก็กลัวนายอดกินไง” ฉันตอบกลับเบา ๆ แล้วรีบวิ่งต่อ โชคดีที่คนขี่มอเตอร์ไซค์รับจ้างหน้าปากซอยมองเข้ามาพอดี ฉันเลยโบกไม้โบกมือเรียกเขา
“ไปร้านบะหมี่ที่อยู่ซอยสิบห้าอะค่ะ ที่เขาเปิดถึงเช้าอะค่ะ” ฉันรีบบอกกับคนขี่แล้วยกขาคร่อมมอเตอร์ไซค์
พี่วินพยักหน้ารับแล้วบิดแฮนด์เคลื่อนรถในทันที
“ยัยแบนพี่วินแม่งขี่ได้ใจเลยว่ะ ซิ่งมากฉันจะตกไปตายอีกรอบป้ะวะ” เสียงของนายชลธีดังขึ้นจากข้างหลังฉัน
“นายจะซ้อนมาทำไมเนี่ย” ฉันพูดเบา ๆ พี่วินน่าจะไม่ได้ยินหรอก เพราะทั้งเสียงลมและเขาก็สวมหมวกกันน็อคด้วย
“เอ๊า ทำไมจะซ้อนไม่ได้ล่ะ”
ฉันไม่ตอบอะไรกลับไป ได้แต่ส่ายหน้าไปมา ผีอะไรวะซ้อนมอเตอร์ไซค์มาด้วย แทนที่จะหายตัวไปรอที่ร้าน