ข่านจ๋า

ฝ่ามือหยาบกร้านที่ข้อนิ้วและท้องนิ้วแตกระแหงกร้านแข็งเสียดสีกับเนื้ออ่อนเนียนแน่นที่เต้ากลม แม้ชายฉกรรจ์จะอ่อนโยน ค่อยๆ แตะค่อยๆ คลึง แต่มันก่อให้เกิดความรู้สึกซ่านเสียวจน เด็กสาวทนแทบไม่ได้ และหลงเพริดไปกับความวูบวาบของอารมณ์จนหลงลืมความเจ็บไปชั่วขณะ
“ว้าย!แม่” ฉีกหรือนั่น
ลำดวนร้องอุทานสุดเสียง เมื่อความยิ่งใหญ่ของชายอัด เข้ามาเต็มกาย
ครูข่านกัดฟันกรอดซุกซบตัวนิ่งไม่ขยับ เพราะขยับไม่ได้

โอ้ตายแน่คราวนี้ต้องตายแน่
จงอางแย่แน่แล้วแก้วตาเอ๋ย
มันซุกตัวในรูแม่ทรามเชย
ยากจะเฉยอยู่ได้อีกต่อไป

ยากจะอยู่เฉยแล้วให้ทำเยี่ยงไร ในเมื่อออกมาไม่ได้
‘สงบอกสงบใจเอาไว้สิวะ อย่าเพิ่งขยับ’

มันดีดดิ้นคำรามก้องร่องรูรัก
อยากจะชักออกมาก็ไม่ได้
จงอางใกล้พ่นพิษให้ข่านตาย
ต้องอับอายโฉมตรูแน่แท้เชียว