เพื่อน(ไม่)รัก

“โฮ่ง ๆ” เห่ากันเสียงดังเชียวครับ ผมเลือกที่จะเดินต่อไปไม่สนใจเสียงหมาเห่า ผมทำราวกับว่าผมเป็นดาราและมีแฟนคลับคอยกรี๊ด และแฟนคลับของผมไม่ใช่คนแต่เป็นสุนัขสี่ขาที่เห่าผมเสียงดัง
“พวกมึงจะเอาอะไรกูกันนักกันหนาวะ!” ผมสบถเสียงดังลั่นก่อนจะรีบสาวเท้ายาวๆ เดินไปจนกระทั่งเกือบถึงบ้านที่ปลูกแทนกระท่อมหลังเดิมที่ผมเคยมีสัมพันธ์สวาทกันกับม่านหมอก
ตอนนี้บ้านที่ปลูกแทนกระท่อมสวยมาก ๆ เลยครับ ตลอดทางที่เดินผมเดินมามีไฟติดส่องสว่างจนกระทั่งมาถึงบ้านเลย ทุกอย่างลงตัวมาก ๆ บรรยากาศดีสุด ๆ
ผมค่อย ๆ เดินย่องไปเรื่อย ๆจนกระทั่งถึงบันได มันถูกทำยื่นออกมาจากตรงลานข้างบน ผมกำลังก้าวขึ้นบันได พลันสายตาของผมก็หันไปเจอพ่อสุนทรที่ยืนจ้องผมพร้อมกับเท้าสะเอวอย่างโมโห งานงอกไหมล่ะ งานนี้ผมว่าผมไม่ตายก็เลี้ยงไม่โตกันล่ะคราวนี้
“พะ... พ่อ... สะ... สุนทร” ผมพูดเสียงสั่นจ้องมองพ่อสุนทร ท่านหยิบไม้กวาดที่อยู่ข้าง ๆ บันไดปาใส่ผมเลย
“ไอ้คนระยำ มาทางไหน มึงไสหัวกลับไปทางนั้นเลย!!” นี่คือคำทักทายของพ่อตาครับ แววตาของท่านลุกโชนไปด้วยไฟโทสะ ที่พร้อมกับแผดผมให้ไหม้เป็นจุล เฮ้อ! ทุกคนโกรธเกลียดผมหมดแล้วครับ