อุ้มรักลวงหัวใจ

หากเข้ามาพบราคาหนังสือเกินกว่า 59 บาท ให้รอโปรโมชั่นรอบถัดไปนะคะ ภาวะเศรษฐกิจแบบนี้ไรท์อยากให้นักอ่านทุกท่านซื้อในราคาที่ไม่แพงค่ะ ^_^ ขอฝากนิยายเซ็ต : วิมานเหมราช / โซ่สวาทคิมหันต์ / พันธนาการจอมทัพ / อุ้มรักเจ้าหัวใจ / พ่ายรักใยเสน่หา / โซ่รักใยเสน่หา / อุ้มรักพรางใจ / อุ้มรักลวงหัวใจ ไว้ด้วยนะคะ
*********
...เพราะความผิดพลาดในอดีตทำให้ ‘รัชชานนท์’ ต้องสูญเสียเมียและลูกไป แต่ตอนนี้เขาคิดได้และกลับตัวกลับใจแล้ว จึงได้พยายามตามหา ‘น้ำหนึ่ง’ และลูกเรื่อยมา แต่ทว่าพอพบแล้ว เธอกลับจำอะไรเกี่ยวกับเขาไม่ได้เลยนอกจากบทสนทนาสุดท้ายที่ทิ้งเอาไว้เพียงความเกลียดชัง....

“เธอจำฉันไม่ได้เหรอน้ำหนึ่ง”

หญิงสาวยิ้มเจื่อน ก่อนจะพยักหน้ารับเล็กน้อย “ค่ะ ...แล้วคุณเป็นไครเหรอคะ”

“ฉันเป็นสามีของเธอ เป็นพ่อของต้นน้ำ”

เพียงเท่านั้นใบหน้างามที่เปื้อนยิ้มเมื่อครู่ก็เปลี่ยนเป็นบึ้งตึงพร้อมแสดงความเจ็บปวดออกมา “กลับไป แล้วอย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก” เธอกล่าวกับเขาด้วยน้ำเสียงสั่นเทาเคล้าแรงบีบอัดข้างใน ซ้ำยังมีความรู้สึกปวดหนึบที่ศีรษะอย่างรุนแรงจนแทบจะทนไม่ไหว

แม้จะจำอะไรไม่ได้แต่คำพูดสุดท้ายของคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นพ่อของลูกกลับหลอกหลอนให้เธอเจ็บปวดเรื่อยมา แม้กระทั่งความจำเสื่อมก็ยังคงจำถ้อยคำนั้นได้ไม่เสื่อมคลาย และตอนนี้ใบหน้าของเขาก็ลอยมาพร้อมกับคำพูดพวกนั้น

*******
“น้ำหนึ่ง มีอะไรให้ฉันช่วยรึเปล่า” เขาถามหญิงสาว

“ช่วยไปไกล ๆ แล้วก็ไม่ต้องมายุ่งกับฉันอีกก็พอค่ะ”

แทบหน้าชาเมื่อได้รับคำตอบแบบนั้นจากผู้หญิงที่เขาเคยคิดว่าคงเป็นคนท้าย ๆ ที่จะทำร้ายความรู้สึกของเขาได้

“เอ่อ ถ้าอย่างนั้นฉันขอเข้าไปหาลูกหน่อยได้ไหม” เขาเอ่ยขออนุญาต

“ไม่ได้” น้ำหนึ่งปฏิเสธเสียงแข็ง

ใบหน้าคมเศร้าลงทันที

“อย่าพรากพ่อพรากลูกเค้าเลยนะน้ำ มันจะเป็นบาปเปล่า ๆ นะลูก” นางนิ่มช่วยพูดกับลูกสาวให้เมื่อเธอเดินออกมาได้ยินที่ทั้งสองกำลังคุยกันพอดี

“ต้นน้ำไม่เคยมีพ่อมาตั้งแต่แรกค่ะแม่” น้ำหนึ่งพูดกับมารดาแต่ทว่าสายตากลับมองไปยังร่างสูงอย่างประชดประชัน

*******
ทั้งรัชชานนท์และน้ำหนึ่งต่างก็มองตากันอย่างเข้าใจว่าลูกต้องการอะไร นั่นทำให้เธอและเขาพาลูกเข้าไปยังห้องนอนก่อนจะวางเจ้าตัวเล็กไว้ตรงกลางแล้วตามลงไปนอนเคียงข้างทั้งทางซ้ายและทางขวา

ชายหนุ่มหยิบขวดนมของลูกที่เขาอุ่นเตรียมเอาไว้แล้วมาป้อนต้นน้ำ ในขณะที่น้ำหนึ่งตบตูดให้ลูกน้อยเบา ๆ เพื่อเป็นการกล่อม

ปลายจมูกรั้นหอมลงบนแก้มนุ่มนิ่มของลูกชายแต่ทว่าป่าป๊ากลับก้มลงมาหอมก่อน ทำให้ริมฝีปากและปลายจมูกของเธอแตะลงบนสันกรามของเขาแทน

“อุ๊ย! ขอโทษค่ะ” เธอไม่รู้จะพูดอะไรจึงได้แต่ขอโทษด้วยแก้มร้อนผ่าว

“ไม่เป็นไร ฉันชอบนะแบบเมื่อกี้” รัชชานนท์หยอกเย้าพลางมองใบหน้าหวานด้วยรอยยิ้ม

“ตั้งใจป้อนนมลูกไปเถอะค่ะ” น้ำหนึ่งตัดบทเพราะทำตัวไม่ถูก

“เวลาเธอเขินน่ารักมากเลยนะน้ำหนึ่ง”

“ไม่ต้องมาพูดจาเอาใจหรอกนะคะ ไม่ตกหลุมพรางง่าย ๆ หรอก” แม้จะพูดแบบนั้นแต่หัวใจกลับพองโตไม่หยุด

“ไม่ได้พูดเอาใจสักหน่อย พูดความจริงต่างหาก”

“เลิกจ้องหน้าฉันได้แล้วค่ะ ป้อนนมลูกก็ดูลูกด้วยสิคะ” ทำเป็นเอ็ดเขา

“ก็อยากมองทั้งหน้าแม่หน้าลูกไปพร้อมกันนี่นา