แค่เขตลิขิต

“ทำไมยังไม่นอน รู้นะว่ายังไม่หลับ”
“เรื่องของกู”
“ตุลย์ มาง้อกูถึงนี่ทำไมไม่คุยดีๆ หืม คุยกันมั้ย... หันหน้ามาทางนี้เร็ว ถ้าไม่คุยก็จะได้นอนให้หลับ นอนแบบนั้นมึงนอนไม่หลับหรอก”
“กูน้อยใจมึง…” น้ำเสียงเครือๆ กับแผ่นหลังสั่นไหวทำให้ผมรู้ว่ามันกำลังจะร้องไห้อีกแล้ว ผมยื่นมือไปบีบแขนมันเบาๆ อยากทำได้มากกว่านี้ อยากดึงมันเข้ามากอดแล้วบอกว่าดีกันได้แล้วนะ อยากให้มันนอนซุกผมยันเช้าเหมือนเช่นทุกครั้ง
“น้อยใจที่กูย้ายกลับมาอยู่บ้านแล้วไม่บอกใช่มั้ย”
“ทุกเรื่องนั่นแหละ…”
“ไหนบอกกูมาว่าเรื่องไหนบ้าง”
“มึงไม่ต้องสนใจหรอก…”
“ไม่สนใจได้ไง กูทำมึงร้องไห้เลยนะ... หันหน้ามาหากูหน่อย”
“...”
“ตุลย์ครับ… อยากกอดกันไหม”