คนโง่เช่นข้านี่แหละพระชายาของท่านอ๋องห้า (เล่มที่2)จบ

คำที่หนึ่งท่านก็ว่าข้าเป็นคนโง...คำที่สองท่านก็เรียกขานข้าว่า'เสี่ยวจู' เพียงคำที่สามท่านก็ยังย้ำชัดว่าข้านั้นเป็นแม่หมูไร้ยางอาย
...อั๊ยย่ะ!...
ถึงข้าจะโง่เพียงใดข้าก็เป็นภรรยาท่านอยู่นะปีศาจหน้าขาว!
...................................
...ก็คนพื้นที่คงมิพานางติดป่าเอ๊ยหลงป่าหรอกกระมัง...

"ท่านอ๋องห้าในยามนี้...พวกเราอยู่ที่ใดกันหรือ...เพคะ"

อาจเพราะนางตกใจแล้วยังต้องกดดันที่พวกนักฆ่ายังเดินกันขวักไขว่อาการพูดจาติดอ่างเลยหวนคืน

"มิรู้เช่นกัน"

...ห๊า...

"ท่านอ๋องห้ามิทราบ"

…บันเทิงแท้…

"ถูกต้องตอนวิ่งมาข้าลืมดูทิศ"

...โอ๊ย...

นางจะพึ่งพาอันใดเขาได้บ้างหรือไม่บุรุษผู้นี้ช่างน่าทุบให้ตายจริงแท้

"แต่ท่านเป็นบุรุษเป็นท่านอ๋องห้าเชียวนะเพคะ"

มู่หรงเจินจูนางอยากร้องไห้เต็มทนแล้วในยามนี้

"ข้ายังมิเคยได้ยินข้อกฎใดของราชวงศ์บัญญัติว่าท่านอ๋องต้องรู้ทุกสิ่ง และยิ่งมิเคยได้ยินว่าบุรุษหลงทิศมิได้"

...เออ! ...

'เอาที่ท่านอ๋องคิดแล้วสบายใจเลยเพคะ! '

"แล้วเราจะทำเช่นไรหิมะก็ตกแรงขึ้นแล้วอะไรก็มิมีติดตัวมิทันหิวตายเราต้องหนาวตายก่อนเป็นแน่อ้อ...ถ้าไม่ถูกเจ้าพวกนั้นฆ่าจนตายเสียก่อน"

ใครมิมาอยู่ตรงจุดที่นางอยู่คงยากจะเข้าใจแต่นางในยามนี้ซาบซึ้งอย่างยิ่งว่าอย่าคาดหวังพึ่งพิงต่อบุรุษโดยเฉพาะบุรุษที่ชื่อว่าหลี่หยวนเซิน!

…พี่หรั่นจีกล่าวเอาไว้มิผิดไปบุรุษมันหวังพึ่งพามิได้! ...

คิดตกเช่นนั้นคุณหนูใหญ่มู่หรงก็สอดส่ายสายตาสำรวจว่านางจะหาทางรอดเช่นไรดีการที่จะรอแต่คนของบิดานางและคนของท่านอ๋องหน้าทนมิพอยังสมองน้อยเป็นภาระกันอีกด้วยถึงต่อให้เป็นทางเลือกที่ดูฉลาดสุดในสถานการณ์คนหลงป่า (ไผ่) เช่นยามนี้แต่นางเป็นพวกต้องมีแผนสำรองที่1และแผนสำรองที่2ให้ตนเองเสมอ

"พวกเจ้าไปคนดูด้านหน้าผาสักหน่อยเผื่อพวกมันไปหลบยังด้านหลังก้อนหินใหญ่ก้อนนั้น"

...เจริญแล้วไง...

นางอยากด่าอยากทุบแถมด้วยอยากตบท่านอ๋องห้าสักครั้งให้สาแก่ใจที่เขามิสมควรหาที่ซ่อนตัวเช่นซอกหินใหญ่ริมหน้าผาเช่นนี้นางอยากรู้อย่างยิ่งตำแหน่งอ๋องนี้เขาเอาห่านแลกมากระมัง

"มีเถาวัลย์เราไต่ลงหลบซ่อนยังช่องเขาด้านล่างได้"

มู่หรงเจินจูอยากต่อยคนตรงอย่างยิ่งเขาเห็นทางลงจากตรงนี้แต่รอให้จวนตัวเสียก่อนจึงจะออกตัวลงไปได้ ...อันที่จริง นั่งรอนักฆ่าให้เอาดาบมาแทงสักแผลสองแผลแล้วค่อยหลบหนีก็คงยังทันสินะ!

"เจ้าชื่นชมข้า ทางสายตาเช่นนี้ข้าก็...ขัดเขินนะเจินเจิน"

...ข้าด่าท่านอยู่...

แต่ต่อให้นางด่าออกเสียงคนคลั่งรักก็ดูจะมองเป็นคำชมไปจนสิ้นเป็นแน่ กว่าจะไต่ลงมาได้มู่หรงเจินจูก็หอบจนตัวโยนเสื้อผ้าจงอย่าได้ไปนึกถึงยามนี้ถึงเป็นต้นยามอู่หากกะด้วยสายตาทว่าหิมะที่ตกลงมา กลับทำให้นางหนาวจนฟันกระทบกัน