ม.หนึ่ง รัก ม.สอง...รักแล้ว (ไม่) เปลี่ยน!

...ต่อให้หนึ่งปีจะมีสิบสองเดือน แต่ใจของ ‘มีนา’ ก็ยังมีเพียงแต่ ‘มิถุนา’...เพียงหนึ่งเดียว...




สามปีที่เป็นเพื่อน สี่ปีที่คบหา เจ็ดปีที่ร้างรา...
ทุกอย่างทั้งดีและร้ายยังคงฝังรากลึกอยู่ในซอกหลืบของลิ้นชักแห่งความทรงจำ และยังคงชัดเจนในทุกๆ ครั้งที่เขาพลั้งเผลอไปแตะต้องกล่องลิ้นชักนั้น
ชายหนุ่มปิดโทรศัพท์มือถือลงพร้อมถอนหายใจยาว ดวงตาสีเข้มทอดมองผ่านกระจกใสออกไปยังท้องฟ้าภายนอกอย่างไร้จุดหมาย เขาไม่ได้ลองส่งข้อความทักทายไปอย่างที่เพื่อนยุยงมา
ไม่ต้องทักกัน มันดีกว่า...
แค่รู้ว่า ‘เธอ’ ยังมีความสุขดีก็พอแล้ว
เขาในวันนี้มีเพียงความปรารถนาดีและคำอวยพรให้จากหัวใจ ส่วนเรื่องราวต่างๆ ที่ผ่านมาระหว่างเราก็เก็บเอาไว้เป็นความทรงจำดีๆ เก็บทุกอย่างไว้ให้ลึกสุดใจ
เพราะว่าเราสองคนแยกทางกันมาไกล เกินกว่าที่จะย้อนกลับไปคุยกัน
ยกเว้นเสียแต่ว่า...หนทางซ้ายขวาที่เราแยกกันเดินในวันนั้น มันจะโคจรกลับมาบรรจบพบกันเป็นวงกลม

-////////////////////////-

บางอย่างในหัวใจพลันกระเพื่อมไหว ราวกับผืนน้ำอันสงบเงียบที่ถูกบุกรุกจนเกิดระลอกริ้ว จากเบาบางจนกระทั่งโหมซัดภายในเวลาอันรวดเร็ว
ไม่สิ...เธอไม่ได้บุกรุก
เธอยังคงอยู่ตรงนี้มาตลอด ไม่เคยไปไหน เพียงแต่เป็นเขาเองที่พยายามจะกลบฝังมันลงไปในส่วนที่ลึกที่สุดของหัวใจ เก็บไว้ในลิ้นชักและล็อกทุกอย่างไว้ในนั้น กลัวจะเสียเชิงชายเกินกว่าจะยอมรับความจริงอย่างตรงไปตรงมา หลอกตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่าว่าเธอไม่ได้อยู่ตรงนี้ หลอกตัวเองว่าไม่ได้อยากคิดกลับไปคืนดี หลอกตัวเองว่าแค่อยากคุยด้วยเฉยๆ และคงมิตรภาพดีๆ ไว้ หลอกตัวเองว่าไม่ได้คาดหวังอะไร แต่ว่าต่อให้เขาจะหลอกตัวเองเท่าไร เสียงของหัวใจก็ไม่อาจปฏิเสธความจริง
...เธอไม่เคยหายไปจากหัวใจของเขาเลย
แต่ว่าต่อจากนี้ไป เขาจะยอมรับทุกความจริงของหัวใจโดยไม่มีข้อแม้ใดๆ อีกแล้ว
ความจริงที่ว่า เขาอยากกลับไปคืนดีกับเธอ แล้วก็...
...เขารักเธอมาก ‘ขนาดนั้น’ จริงๆ...