ลวงใจซ่อนใยรัก

"นิ้งคือใครเหรอคะ" เพชรไพลินเอ่ยถามชายหนุ่มข้างกายเสียงสั่น หลักฐานคือสมาร์ทโฟนของเขาในมือหล่อนนี่อย่างไรเล่า
"เธอรับโทรศัพท์พี่เหรอเพชร" ภาธรกระชากสมาร์ทโฟนในมือสาวเจ้าคืนมา ก่อนจะรีบเปิดดูด้วยหัวใจที่สั่นไหว และก็เป็นจริงดังที่เขาคิดสายเรียกเข้าล่าสุดคือณิชกมล
"คุยอะไรไปบ้าง" มือหนากระชากเรียวแขนเล็กขึ้นมาบีบเค้นถามด้วยความโกรธที่เจ้าหล่อนนั้นถือวิสาสะมายุ่งกับของใช้ส่วนตัวของเขาโดยที่ไม่ได้รับอนุญาตจากเขาก่อน
"พี่ธร…เพชรเจ็บ" เพชรไพลินเอ่ยบอกเสียงสั่น จากแววตาและการกระทำของเขาปฏิเสธไม่ได้เลยว่าทุกอย่างนั้นไม่ใช่ความจริง ทุกอย่างมันเป็นอย่างที่หล่อนคิด เขามีคนรักอยู่ก่อนแล้ว
"ผู้หญิงคนนั้น..."
"คุยอะไรไปบ้าง" ภาธรยังเค้นถาม กรามแกร่งบดเข้าหากันแน่นจนเห็นเส้นเลือดปูดนูนขึ้นมา
"ตอบสิวะ!" ภาธรยิ่งเครียดหนัก
เมื่อเขานั้นไม่สามารถติดต่อณิชกมลได้ และคนตรงหน้านั้นก็ไม่ยอมตอบคำถามเขา เจ้าหล่อนเอาแต่นั่งร้องไห้อยู่อย่างนั้น
"ฮะ...ฮัลโหลนิ้ง ผมอธิบายได้นะนิ้ง" ภาธรละล่ำละลักแก้ตัวกับคนปลายสายเมื่อฝ่ายนั้นกดรับ
"ธรจำได้ไหมคะว่าครั้งนั้นเราต้องเลิกกันเพราะอะไร เพราะความเจ้าชู้มักมากของธร นิ้งก็ให้โอกาสและเชื่อใจธร แต่วันนี้ธรก็ทำมันอีก นิ้งคงไม่เหลือโอกาสรอบที่สองให้ธรแล้วล่ะค่ะ โชคดีนะคะ" ปลายสายบอกเสียงแผ่ว น้ำเสียงเจือความเจ็บปวดรวดร้าว จนเขาต้องกลืนคำแก้ตัวที่จะบอกไปอย่างยากลำบาก
"เอี๊ยด! โครม! เห้ย! รถชนคนท้อง" เสียงดังโครมและเสียงเอะอะโวยวายดังมาจากปลายสายทำให้ใจแกร่งหลุดล่วงไปถึงตาตุ่ม
"นิ้ง! นิ้ง! เกิดอะไรขึ้น ตอบผมสินิ้ง!" เมื่อตั้งสติได้ชายหนุ่มจึงรีบวิ่งไปคว้ากุญแจรถกับกระเป๋าสตางค์เพื่อที่จะไปหาณิชกมล
"พี่ธรหลอกเพชรมาโดยตลอดเลยใช่ไหม คนเลว ฮือ…พี่ทำแบบนี้กับเพชรได้ยังไง" เพชรไพลินเข้าไปทุบตีชายหนุ่มตรงหน้าอย่างไม่ออมมือ
"เพชรหลีกก่อน!" ภาธรพยายามปัดป้องมือเล็กที่ทุบตีมา
ในใจนั้นก็กระวนกระวายกับคนทางนั้นไม่น้อย ยิ่งเสียงที่ได้ยินเมื่อครู่ยิ่งทำให้ใจดวงหน้าเต้นระส่ำอย่างไม่เป็นจังหวะ
"หลีกดิวะ" เพราะความรีบร้อนใจ และเป็นห่วงณิชกมลทำให้เขาเผลอผลักคนตัวเล็กออกไปเต็มแรง ซึ่งแน่นอนว่าเขาไม่ได้ตั้งใจ…
"ว้าย!...โครม" เพชรไพลินอุทานออกมาด้วยความตกใจที่ถูกเขาผลักออกมาเต็มแรงจนชนเข้ากับโต๊ะตั้งโคมไฟอย่างจัง ทั้งเขาและเธอต่างตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ในแววตาคมกริบนั้นเพียงเสี้ยววินาทีหนึ่งเห็นถึงความตกใจปนรู้สึกผิด แต่มันก็แค่ครู่เดียวเท่านั้นเพราะเขาก็เลือกที่จะเดินออกไปโดยที่ไม่แม้แต่จะหันกลับมามองกันอีกเลย
"พี่ธร!" เพชรไพลินตะโกนเรียกตามหลัง แต่ชายหนุ่มไม่แม้แต่จะหันกลับมาหากัน
"อะ...โอ๊ย" มือเรียวบางรีบยกขึ้นมากุมหน้าท้องแบนราบ
เมื่อรู้สึกถึงแรงบีบรัด มันปวดเกร็งจนต้องกุมไว้แน่น
"ละ...เลือด" ดวงตากลมโตเบิกโพลงขึ้นเมื่อเห็นโลหิตสีแดงข้นเปรอะเลอะเรียวขางามของตนเอง สาวเจ้ายกมือขึ้นปิดปากอย่างตกใจพลางหยดน้ำตาก็ไหลอาบลงมาโดยอัตโนมัติ
"ชะ...ช่วยด้วยค่ะ" เพชรไพลินพยายามฝืนอาการปวดเกร็งนั้นแล้วลุกขึ้นเดินออกไปเพื่อหวังว่าจะมีใครสักคนมาช่วย แต่ยิ่งฝืนเหมือนยิ่งแย่ เมื่อภาพตรงหน้าเริ่มพร่าเบลอก่อนจะค่อยๆมืดลงพร้อมกับเปลือกตาคู่สวยที่ปิดลงและปล่อยให้ร่างทั้งร่างล้มลงอย่างหมดเรี่ยวแรง

"แม่จะบอกธรไว้เลยนะ แม่ไม่ยอมรับเด็กใจแตกนั่นมาเป็นลูกสะใภ้เด็ดขาด แม่จะเอาแค่หลาน หลานคลอดเมื่อไหร่หย่าทันที" ผู้เป็นมารดายื่นคำขาดกับบุตรชาย ทำไมนางจะมองไม่ออกว่าบุตรชายก็มีใจให้เด็กคนนั้น แต่ท่านก็ทำใจยอมรับความจริงไม่ได้ว่าที่ลูกสะใภ้คนโปรดหอบหลานจากไปนั้นก็เพราะเพชรไพลิน แต่จะให้โทษฝ่ายนั้นฝ่ายเดียวไม่ได้
เพราะบุตรชายนางก็เหลือเกิน นางเคยเตือนแล้วเตือนอีกกับเรื่องพรรค์นี้
"ครับ ผมก็รอแค่ลูกคลอด" ภาธรบอกเสียงเรียบ แววตาสีนิลนั้นยากจะคาดเดาความรู้สึก
"จะไปแยกแม่ลูกเขาได้ยังไงคะ ยังไงซะหลานก็ต้องอยู่กับแม่" เพียงธารบอกอย่างไม่เห็นด้วย
"หลานต้องอยู่กับเราต่างหากล่ะยัยธาร เราเป็นใคร แม่นั่นเป็นใคร เทียบกันไม่ติดด้วยซ้ำทั้งฐานะหน้าที่การงาน แล้วอายุแค่นั้นจะเอาปัญญาที่ไหนมาเลี้ยงเด็กทั้งคน แค่ตัวเองยังจะเอาไม่รอดไม่งั้นไม่มาเกาะพี่ชายเราแน่นขนาดนี้หรอก" ผู้เป็นมารดาเถียงขึ้นทันควัน
"ธารไม่เห็นด้วย พี่ธรคิดว่าที่ทำมันถูกต้องแล้วเหรอคะ มันยุติธรรมกับเพชรเหรอ ทั้งๆที่ทั้งหมดมันก็เป็นความผิดพี่เหมือนกัน" เพียงธารว่าพี่ชายก่อนจะเดินลิ่วๆออกไป ทั้งผิดหวังในตัวพี่ชายและน้อยใจแทนเพื่อนรักอย่างเพชรไพลิน