รักเกิดในแผนกขนส่ง ภาค 1 (บุ้งกับมีน) จบในเล่ม

“ไปกินข้าวก่อนไม่ดีกว่าเหรอน้อง งานกิ๊กก๊อกพวกนี้มันเร่งขนาดนั้นเลยเหรอ”

.....งานกิ๊กก๊อก.....งานที่มีนกำลังตั้งใจทำอยู่ กลายเป็นงานกิ๊กก๊อกไปแล้ว ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน แต่โดนพูดใส่หน้าแบบนี้เป็นใครก็ต้องโมโห และมีนก็กำลังรู้สึกแบบนั้นแต่ถึงแม้จะไม่ชอบสิ่งที่อีกฝ่ายพูดก็ทำได้แค่พยายามเก็บความรู้สึกเอาไว้ เพราะรู้ตัวว่าไม่มีสิทธิ์พูดยังไงก็เป็นแค่เด็กฝึกงานแต่ก็อดไม่ได้ที่จะคิด

ทำไมต้องพูดถึงขนาดนี้ด้วยวะ งานกิ๊กก๊อกที่พี่พูดมันอาจเป็นงานที่สำคัญสำหรับคนอื่นก็ได้ใครจะไปรู้ อีกอย่างงานจะเร่งหรือไม่เร่งผมก็ไม่จำเป็นต้องรายงานพี่

“พี่เขาจะเอาด่วนครับ”

มีนพยายามข่มอารมณ์ไม่พอใจและตอบออกไปด้วยน้ำเสียงราบเรียบแต่ดูเหมือนหัวหน้าแผนกขนส่งจะไม่ยอมเข้าใจ

“พี่บอกว่าให้ไปกินข้าวก่อนก็ไปสิ เชื่อพี่ เข้าใจมั้ย”

แล้วทำไมผมต้องเชื่อพี่ด้วยวะ อยู่กันคนละแผนกแท้ ๆ อยู่ดี ๆ ก็มาสั่งให้ไปกินข้าวแล้วจะไปกินข้าวได้ยังไงในเมื่องานยังไม่เสร็จ

“ผมยังไปกินไม่ได้ครับ”

มีนยังยืนยันคำเดิม และคนที่มาสั่งให้มีนไปกินข้าวก็แสดงสีหน้าให้รู้ว่าไม่พอใจกับคำตอบที่ได้รับ หัวหน้าแผนกขนส่งขมวดคิ้วมุ่นและนิ่งมองใบหน้าซีดเซียวและไร้อารมณ์ของเด็กฝึกงานแผนกการเงิน ยิ่งเห็นก็ยิ่งรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้

มึงนึกว่ากูโกหกหรือไงวะ ด่วนเหี้ยอะไร แม่งก็พูดว่าด่วนทุกอันแหละ เอกสารพวกนี้มันเป็นเอกสารเก่าเก็บเขาก็ให้มึงถ่ายไปเรื่อย ๆ สงสัยกลัวมึงว่างงานมั้ง

“เฮ้ย น้องนี่ยังไงเนี่ย ไม่เชื่อพี่เหรอ”

แน่นอนว่ามีนไม่เชื่อ แต่ก็ทำได้แค่เก็บอาการ

“เดี๋ยวผมก็ไปกินเองแหละครับ”

ตอบกลับไปแค่นั้นและมีนก็หยิบเอกสารอีกใบขึ้นมาถ่าย และเพราะเด็กฝึกงานไม่ยอมเข้าใจ บุ้งก็เลยออกอาการกระฟัดกระเฟียดใส่ มีนไม่รู้ว่าไปทำอะไรให้อีกฝ่ายไม่พอใจทำไมถึงต้องทำเหมือนโกรธกันขนาดนี้