มนตราผูกพันสองเรา

พ่อมดปรากฏตัวเพื่อทำสัญญามนตรา เจ้าชายอัลซาผูกพันธะตามหน้าที่ที่พึงกระทำ
แต่ทำไมกันนะ ทุกครั้งเมื่อสบตาสีเงินคู่นั้น เขาจึงเห็นภาพที่ไม่สมควรตลอดเวลา





“ข้านึกภาพท่านซุกซนไม่ออกเลย” เรย์พูดเบา ๆ

อัลซาหัวเราะ “เด็กทุกคนย่อมมีช่วงที่อยากออกนอกลู่นอกทางบ้าง” เขาชะงักเมื่อเห็นเรย์กะพริบตา “อาจมีข้อยกเว้นอยู่บ้าง เช่นตัวท่าน” เจ้าชายเว้นช่วง “ตอนเด็กท่านเป็นอย่างไรหรือ”

“อย่างที่ท่านนึก ข้าไม่ใช่เด็กที่ชอบเดินออกนอกกรอบนัก ข้าพอใจกับสิ่งที่ตัวข้าเป็น ยินดีกับทางที่ข้ามี”

“เพราะอย่างนี้ท่านถึงได้มาอยู่ที่นี่”

“ใช่ เพราะอย่างนี้ข้าถึงได้มาอยู่ที่นี่”



///



“ข้าไม่รู้ว่าท่านต้องการห้องแบบไหน พ่อมดแต่ละคนที่นี่มีความต้องการไม่เหมือนกัน โซลใช้ห้องทำงานร่วมกับท่านพ่อ เรเวนปักหลักอยู่ที่ห้องพ่อบ้าน ฮาล์ฟขอห้องดนตรีเป็นที่หย่อนใจ ส่วนซีนิคพอใจกับการเดินเล่นในป่าข้างหลัง

“แล้วท่านเล่า เรย์ ท่านแสวงหาห้องแบบใดกัน”

คราวนี้อัลซาหันทั้งตัวมาสบตาพ่อมด ดวงตาสีเงินมีประกายบางอย่างพาดผ่าน

ระลอกความเย็นยะเยือกแผ่จากฝ่ามือไปถึงต้นแขนก่อนไหลลงไปสู่ปลายเท้า รอยยิ้มประหลาดปรากฏบนดวงหน้าขาวชวนมอง ฝ่ายนั้นก้าวเท้าเข้ามาแนบชิดเขา ฝ่ามือข้างหนึ่งกดลงที่หน้าอกของเขา ฝ่ามืออีกข้างนำมือเขาไปแนบอก สามารถรู้สึกได้ถึงจังหวะหัวใจที่เต้นรัวเร็ว หัวใจสองดวงเต้นแข่งกัน เสียงแผ่ว ๆ ของเรย์ดังแว่วมา “ที่นี่”

อัลซากะพริบตา

เรย์ยังคงยืนอยู่ห่างจากเขาด้วยระยะห่างเท่าเดิม มือของฝ่ายนั้นไม่ได้ขยับไปไหน ส่วนมือของเขายังแนบลำตัว

ไม่มีการแนบชิด ไม่มีการสอดประสาน ไม่มีเค้าลางว่าเหตุการณ์เมื่อครู่เกิดขึ้นจริง

เรย์เห็นอัลซาเงียบอยู่จึงพูดอีกครั้ง “ที่นี่ก็ใช้ได้แล้ว”

อัลซากำมือที่แนบลำตัวช้า ๆ

แต่หัวใจของเขาที่กำลังเต้นระรัวอยู่นี้เป็นเรื่องจริง

อัลซาคลี่ยิ้มอ่อนโยน “ได้”


@@@

เรื่องของเจ้าชายกับพ่อมดค่ะ
เป็นแนววาย โรมานซ์ แฟนตาซี (และอื่น ๆ ...ที่คนเขียนเองก็ยังยากจะบอกแนว ฮ่า ๆ) แต่มีส่วนผสมของแฟนตาซีไม่มากเท่าไรค่ะ

ลองอ่านตัวอย่างดูก่อนได้นะคะ

ขอบคุณทุกคนที่สนใจและสนับสนุน ถ้าทำให้ชอบได้จะดีใจมาก ๆ เลยค่ะ /โค้งย่อ