หยุดหัวใจนายอันธพาล

“ อื้อ…” ร่างบางขยับหน้าเข้าซุกซอกคอหนาของปืนอย่างลืมตัว เจ้าของร่างหนานอนนิ่งถอนหายใจอย่างไม่สบอารมณ์ เมื่อคนตัวเล็กรู้สึกแปลกๆกับร่างกายตัวเองและสิ่งที่เธอได้สัมผัสอยู่ก็ยิ่งทำให้เธออยากที่จะลืมตาขึ้นมา
“ ฮึก!! ” ลินสะดุ้งเฮือกเมื่อลืมตาขึ้นมาเจอปืนนอนอยู่ และเค้าก็มองหน้าเธออย่างไม่พอใจสายตาคู่คมจ้องหน้าเธออย่างดุดันและน่ากลัว ลินเลยถอยหลังขยับตัวเองก้าวลงจากเตียงไปยืนชิดกับผนังห้องนอน ด้วยท่าทีหวาดกลัว
“ ออกไปได้ล่ะ!” เจ้าของห้องเอ่ยไล่เธอทันทีที่เธอตื่นและรู้สึกตัว เค้ารู้สึกรำคาญท่าทางไร้เดียงสาของเธอและหงุดหงิดทุกครั้งที่ได้เห็นมัน
“ กระเป๋าหนู? ” ไม่ใช่ว่าเธอไม่อยากจะออกไป เธอเองก็ไม่ได้อยากอยู่แบบนี้เหมือนกันเพราะรู้สึกว่าเค้าเองก็ไม่ได้มีทีท่าที่จะเป็นคนดี
“ ข้างนอก!!!” เสียงเข้มตอบเหมือนดุจากนั้นเค้าก็ลุกขึ้นเดินไปเปิดประตูห้องนอนแล้วใช้มือตัวเองกางออกกว้างวางบนหัวทุยเล็กๆของเธอ แล้วก็ออกแรงลากหัวเธอเข้ามาแล้วดันออกนอกห้องไป
“ กลับๆไปได้ล่ะรำคาญชิบหาย!” ปืนปิดประตูกระแทกใส่หน้าลินเสียงดังลั่น เพราะยัยเด็กบ้านี่ทำให้เค้าต้องใช้ความอดทนทั้งคืนในการห้ามใจตัวเองไม่ให้เผลอไปทำอะไรเธอนอนๆอยู่ก็ดิ้นไปมาแถมปีนตัวก่ายตัวเค้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า ผลักออกไม่รู้จักกี่หนกว่าจะนอนแบบสงบได้เล่นเอาแย่อยู่เหมือนกัน