ฮองเฮาปฏิวัติ เล่ม 2 (จบ) #หลบหน่อยแม่จะครองวัง#

เมื่อสาวมั่นยุคปัจจุบันขับบิ๊กไบค์ตกหลุมเสียหลักพุ่งชนเสาไฟฟ้าตาย กงล้อแห่งโชคชะตาได้นำพาดวงวิญญาณของหญิงสาวให้ไปอยู่ในร่างฮองเฮาแคว้นเว่ยผู้แสนอาภัพ พระสวามีรังเกียจเดียดฉันท์ปฏิเสธที่จะเข้าห้องหอ เหล่าสนมนางในตั้งแต่บนจรดล่างไม่ให้ความเคารพ สุดท้ายไม่รู้ถูกผู้ใดเล่นเล่ห์ทำให้นางโดนทัณฑ์กักบริเวณ กลายเป็นดรุณีแรกแย้มผู้เหี่ยวเฉาคาตำหนัก
ทว่านี่คือชีวิตของเซี่ยฟางหรูหาใช่ณัฐนรินทร์ ในเมื่อความโปรดปรานของพระสวามีสำคัญนัก เธอก็พร้อมจะช่วงชิงมันคืนมา อยากรู้เหมือนกันว่าคนโบราณคร่ำครึจะทนการยั่วยวนของสาวยุคสายเดี่ยวเอวลอย กางเกงสั้นเสมอหู ได้สักเพียงใด

มือเล็กนุ่มนิ่มลูบไล้ตามแผงอกกำยำ “สามีภรรยาไยต้องสงวนท่าทีซึ่งกันและกันด้วยเพคะ” เซี่ยฟางหรูตั้งใจบดเบียดความอวบอิ่มเข้ากับแผงอกเว่ยเต๋อเทียน อาภรณ์บางเบาที่สวมใส่ไม่เรียบร้อยเริ่มคลายตัวตามการเสียดสีของร่างกาย สาบเสื้อทั้งสองข้างตกมายังลาดไหล่ซึ่งหญิงสาวคำนวณมาเป็นอย่างดี ขอเพียงขยับให้ถูกจังหวะ ความงดงามที่ถูกซุกซ่อนจะเผยออกมาล่อตาล่อใจชายหนุ่ม
ดวงตาลึกล้ำดุจห้วงน้ำลึกหลุบมองเนินเนื้อขาวผ่องตรงหน้า ไล่ขึ้นมาตามลำคอระหงจนถึงใบหน้าเย้ายวน ดวงตาคู่งามมีประกายฉ่ำน้ำ ริมฝีปากเล็กดุจผลอิงเถาเผยอเชื้อเชิญ
เว่ยเต๋อเทียนมีสีหน้าสงบนิ่งยากคาดเดา มือแกร่งลูบไล้เอวคอดกิ่วผ่านเนื้อผ้า ริมฝีปากหยักยกยิ้มอันตราย และเรื่องไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น ร่างบอบบางของเซี่ยฟางหรูถูกผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นพระสวามีจับโยนลงพื้นอย่างไม่ไยดี
“ไร้ยางอาย!”
เซี่ยฟางหรูทั้งเจ็บและจุก น้ำตาไหลพรากยามขยับตัว ความปวดร้าวบริเวณสะโพกแล่นลามไปทั่วร่าง เจ้ามังกรโบราณไม่คิดออมแรงให้นางสักนิด มือทั้งสองจับขอบโต๊ะพยุงตัวเองขึ้นจากพื้นอย่างทุลักทุเล ดวงตาที่เคยฉ่ำหวานแปรเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ ดวงหน้างามถมึงทึงพร้อมเอาเรื่อง ทว่า...
เบื้องหน้ากลับไร้เงาคน ท่ามกลางความสงบเงียบวังเวงของห้องขนาดใหญ่เหลือเพียงนางผู้เดียว เจ้ามังกรโบราณหายไปราวภูตผี
เสียงตบโต๊ะดังสนั่นห้องทรงพระอักษร เซี่ยฟางหรูสะบัดมือพร้อมเป่าลมบรรเทาความเจ็บ “ไอ้ผัวเฮงซวย ข้าอ่อยเจ้าขนาดนี้แล้วยังไม่มีอารมณ์อีกรึ ไอ้นกเขาไม่ขัน ไอ้คนเสื่อมสมรรถภาพทางเพศ ไอ้คนเส้นประสาทตายด้าน ไอ้คนไร้ความต้องการ ไอ้...” เซี่ยฟางหรูพ่นคำด่าสารพัด นางหาได้แยแสว่าเป็นถ้อยคำสมัยใหม่ คิดคำใดได้ก็พ่นออกมาไม่ยั้ง หวังระบายโทสะที่มันอัดแน่นอยู่ข้างใน มือที่ใช้ตบโต๊ะเมื่อครู่ลูบไล้สะโพกด้วยความคับแค้นใจ
“ฝากไว้ก่อนเถอะไอ้มังกรโบราณ สักวันหนึ่งข้าจะทำให้เจ้ามาคุกเข่าอ้อนวอนขอขึ้นเตียงกับข้า และวันนั้นจะเป็นวันที่เจ้าเจ็บปวดทรมานที่สุด เพราะไม่ได้รับการปลดปล่อย” ยิ่งคิดก็ยิ่งเดือดดาล “เจ้าพูดเป็นแต่คำว่าไร้ยางอายหรือไร แบบนี้เขาเรียกว่าหน้าด้าน เจ้าเคยได้ยินไหมคำว่า ‘ด้านได้อายอด’