เจ้าสาวท่านประธาน

ทักษ์...ท่านประธานที่ถูกจับให้แต่งงาน รับผิดชอบแม่เลขาเด็กเส้น
ณฤดี...เลขานุการสาวน้อยที่ต้องกลายมาเป็น ‘เจ้าสาว’
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“อุ้ย!” ร้องเบาๆ เมื่อถูกต้อนจนหลังไปชนกับผนังด้านหนึ่ง “อย่าค่ะ!” แล้วก็ยันอกแกร่งของคนที่อยู่ดีๆ ก็ต้อนเข้ามาใกล้ในแบบที่เรียกว่าไม่คิดหยุดหย่อน
“อย่าค่ะ!”
มองคนที่ร้องเลียนแบบได้น่าเกลียดที่สุด เสียงเธอไม่ได้ขนาดนั้นเสียหน่อยด้วย
“เธอจะร้องห้ามทำไม ในเมื่อคืนนั้นเธอก็มอมเหล้า ลากฉันไปเอานี่”
ทำไมเขาจะต้องจงใจใช้คำทะลึ่งๆ น่าเกลียดๆ แบบนั้นกับเธอด้วย
“ที่เธอแก้มแดงนี่ แกล้งทำ หรือว่าฝึกมาอย่างดีล่ะ!”
นี่เขากล่าวหาเธอขนาดนี้เลยเหรอ
“ฉันนี่ก็ไม่น่าถามโง่ๆ เลย แบบเธอน่ะคงต้องฝึกแต่เล็กแต่น้อยเอาไว้จับผู้ชายสินะ!”
“มันจะ...กล่าวหากันมากเกินไปแล้วนะคะ” ปลายประโยคมันเหมือนจะค่อยๆ เบาลง
“ไม่มากเกินไปหรอก เธออยากได้ฉันนี่ ฉันก็จะสงเคราะห์เป็นผัวเธอให้”
ปัง!
สะดุ้งเพราะไม่คิดว่าเขาจะทุบกำแพงที่ข้างหู นี่คือเขาจะแกล้งให้เธอกลัวให้ได้สินะ แล้วมันก็เหมือนจะสำเร็จ
“โถที่เงียบนี่ คือจะใช้โหมดใบ้เก็บข้อมูลเหมือนทุกครั้งสินะ เธอน่ะมันงูพิษ รู้ตัวไหม”
อ้าปากค้าง เพราะไม่คิดว่าเขาจะด่าว่าเธอออดมาฉอดๆๆ
“มันจะมากไปแล้วนะคะ” สบตาคนที่จ้องมาในระยะประชิด ต้องรวบรวมสติและแสดงออกไปบ้างว่าเธอน่ะเป็นว่าที่เจ้าสาว ไม่ใช่ลูกไล่ที่จะให้เขาต้อนเป็นหมูในอวย
“มากไป...อยากจะหัวเราะให้ฟันร่วง”
แล้วเจ้าท่านประธานบ้าก็หัวเราะดังลั่น
“ตรงไหนเหรอที่เธอว่ามากไป”
“เอ่อ...” ตกใจ และก็อึกอัก ตอนนี้มือแกร่งกำลังกดบ่าเธอเอาไว้แน่น
นี่น้องพนักงานเขาหายไปไหนกันนะ ทำไมไม่มีใครคิดอยู่แถวนี้บ้าง
“ใช่ตรงที่เธอแกล้งเอาสีทาเล็บหยดแทนเลือดพรหมจรรย์หรือเปล่า!”