เพชรร้าว เล่ม 2

สายตามองข้ามไหล่ของสามีไปยังกุหลาบสีเหลืองทองสามสี่ดอกในแจกันบนโต๊ะข้างเตียง มันกำลังบานเต็มที่ รอเวลาที่จะร่วงโรยไปในวันข้างหน้า

กุหลาบเหล่านั้นอาจจะถูกผึ้งภมรตอมเคล้ามาแล้ว แต่ก็ยังมีผู้เห็นคุณค่านำมาปักเชิดชูไว้ในแจกัน

ขอบตาของหญิงสาวร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ รุ้งตะวันเจียมตัวของหล่อนว่ามีราคีมาแล้ว หล่อนจะต้องใช้ความพยายามมากกว่าสตรีสาวบริสุทธิ์หลายเท่านัก ในอันที่จะสร้างคุณงามความดีให้ตัวของหล่อนเป็นที่รักใคร่เมตตาของสามีและมารดาของเขา ตลอดบุคคลแวดล้อมทั้งปวง

“มันสำคัญที่ความรักอย่างเดียวเท่านั้น รุ้งเป็นที่รักของผม จำไว้เท่านี้เป็นพอ”

วิทวัสเคยบอกกับหล่อนอย่างนี้บ่อยๆ

มีถมไปที่คนนิยมมณีที่มีรอยร้าวและยกย่องเชิดชูทำเป็นเครื่องประดับ เนื่องจากเป็นมณีเม็ดที่เคยมีอดีตผูกพันล้ำลึกต่อกันมา จึงไม่เหมือนใคร และไม่มีใครเหมือน เราวัดกันที่ค่า หาใช่ราคามิได้!