อสุราพ่ายจันทร์

กัลยากลับมาที่โรงพยาบาลพร้อมกับอาหารของคนป่วยที่ทำเองกับมือ หญิงสาวออกจากลิฟต์เดินไปที่หน้าห้องพักฟื้น เสียงพูดคุยและเสียงหัวเราะต่อกระซิกของคนในห้องทำให้มือที่กำลังจะเปิดประตูชะงัก
“บีบี้ไม่ยอมนะ พี่นพไม่รักบีบี้แล้ว”
“พี่นพก็รักบีบี้เหมือนเดิมนั่นแหละ รับรองเลยว่าไม่มีสาวไหนมาแทนบีบี้ของพี่ได้เด็ดขาด”
สิ่งที่ได้ยินทำเอากัลยาหัวใจเต้นแรง เขามีคนรักอยู่แล้วทำไมไม่ยอมหย่าให้เธอ ทำไมถึงตามตอแยให้เธอใจเอนเอียงด้วย
“สวัสดีค่ะ”
“บีบี้จ๊ะ นี่คุณกัลยา” เขาแนะนำสั้นๆ กัลยาเข้าใจว่าเขาคงไม่อยากทำให้ผู้หญิงของเขาเสียใจ
“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ขอบคุณมากนะคะที่ดูแลคนดื้อเอาแต่ใจอย่างพี่นพ”
“ไม่เป็นไรค่ะ คุณมาแล้วคงหมดหน้าที่ฉัน” กัลยาบอกเสียงเศร้าขณะมองหน้าคม
“ถ้าไม่อยากดูแลคนขาหักก็ไม่ต้องมาดูดำดูดี ใครไม่รักก็ไม่ต้องรัก บีบี้รักพี่คนเดียวก็พอแล้ว” พูดจบอรรนพก็หลับตาลงเพื่อปิดกั้นสนทนา