พยาบาทพรางรัก

“สัญญาของคุณมีแต่ได้กับได้ ทำแบบนี้มันไม่ยุติธรรมกับฉัน” อย่าฝันเลยว่าเธอจะยอมเรียกเขาว่าพี่ คนจิตใจอำมหิตอย่างเขา ไม่สมควรได้รับการเคารพนับถือจากใครทั้งนั้น
“ก็ฉันเป็นคนร่างสัญญาฉบับนี้ขึ้นเอง แล้วอีกอย่าง... เธอสมควรจะรู้ตั้งนานแล้วนะแพรวรัมภา บนโลกใบนี้ไม่เคยมีความยุติธรรมสำหรับใคร”
“งั้นฉันขอแก้ไข สัญญาที่ถูกต้องสมควรจะร่างขึ้นด้วยคู่สัญญาทั้งสองฝ่าย” แพรวรัมภากระตุกยิ้ม ก่อนจะต้องหุบลงด้วยดวงตาเฉยชาและดุดันของเขา
“แต่ฉันเป็นเจ้าหนี้ อำนาจผูกขาดทั้งหมดอยู่ในมือฉัน จะเซ็นหรือไม่เซ็นแพรวรัมภา... เดี๋ยวก็ไปไม่ทันหรอก” เขาก้มมองหน้าปัดนาฬิกาข้อมือ
“ไปไหนไม่ทัน” ฟังจากน้ำเสียงของเขาแล้ว เธอคงต้องตามไปด้วยแน่ หรือเขาจะนำสัญญาไปให้ทนายความเซ็นรับรู้เป็นพยานอีกทอด
“จดทะเบียนสมรส”
รัชชานนท์ตอบกลับเรียบเฉย แต่เป็นแพรวรัมภาที่ต้องเบิกตากว้างขึ้น
“จดทะเบียนสมรส ทำไมต้องจดทะเบียนสมรสด้วย” เธอส่ายหน้าดิก เธอจะไม่ยอมเอาตัวเองไปผูกมัดไว้กับผู้ชายอย่างนี้เด็ดขาด อย่างน้อยๆ ประวัติทางนิตินัยของเธอก็สมควรจะขาวสะอาด
“หรือว่าเธอจะยอมเป็นเมียฉันฟรีๆ แพรวรัมภา แค่มานอนเป็นนางบำเรอ ฉันไม่จำเป็นต้องยอมแลกกับเงินสามพันล้านหรอก ฉันจะหาเอาจากที่ไหนก็ได้ แต่เธอต้องจดทะเบียนสมรสเปลี่ยนนามสกุลเป็น... อรุณพิทักษ์”
น้ำเสียงของเขานิ่งเฉย ราวกับไม่สะทกสะท้านอันใด กลับทำให้แพรวรัมภาร้อนผะผ่าวไปทั้งตัว เขาไม่ได้ต้องการเอาชนะด้วยการแต่งงาน แต่เขาต้องการเอาชนะจากการย่ำยีเธอให้แหลกลาญไปทั้งตัวและหัวใจ เธอประมาทผู้ชายเลือดเย็นคนนี้มากไปจริงๆ เขาต้องการจะสร้างตราบาปติดตัวเธอไปตลอดชั่วชีวิต
“มันไม่มากไปหน่อยเหรอคุณนนท์ แค่นี้ฉันก็ไม่มีอะไรจะเสียอยู่แล้ว คุณทำแบบนี้อีกทำไม” ดวงตากลมเหลือบมองบนเพดาน กลั้นไม่ให้เสียน้ำตาแสดงความพ่ายแพ้ต่อหน้าเขาไปมากกว่านี้
“รีบเซ็นสัญญาซะแพรวรัมภา ขืนชักช้าวันนี้ไปจดทะเบียนสมรสไม่ทันขึ้นมา ฉันคิดบัญชีวันเข้าหอกับเธออีกหลายเท่าแน่”