ปีใหม่ ลมหนาว ความรัก

รุ่งรุจี สาวเมืองกรุงที่ออกจากบ้านไปนับสิบปี กลับมาพบรักกับ อ้ายคมสัน หนุ่มบ้านาบ้านใกล้ที่รู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก

“สาวชุดแดงบ้านไหนหนอ” ผู้บ่าวบ้านข้างๆ ที่คุ้นเคยกันดีตะโกนแซวมาแต่ไกลด้วยรอยยิ้ม ขณะที่กำลังไล่ฝูงวัวสิบกว่าตัวมาตามถนน รุ่งรุจีก็ยิ้มตอบก่อนที่แววตาจะแปรเปลี่ยนเป็นตระหนกตกใจ เมื่อรู้สึกว่ามีวัวสองตัวมันกระโดดๆ และเหมือนจะวิ่งตรงมา ประกอบกับก็คิดว่าใส่ชุดสีล่อวัวล่อควาย ด้วยความตกใจเลยพุ่งกระฉูดไม่มีเวลาคิดอะไรแล้ว รุ่งรุจีทิ้งจักรยานคันเล็กไว้ข้างทาง ถือถุงน้ำปลาวิ่งลงทุ่งนาอย่างไม่คิดชีวิต ดีที่แปลงนี้เพิ่งไถเตรียมดินไม่มีข้าวชาวบ้าน
“เฮ้ย รุ่งๆ หยุดๆ หยุดวิ่ง” คมสัน ตะโกนเรียกแทบจะไม่ทัน ทั้งตกใจ ทั้งสงสารและขำขันปนกัน ยิ่งเจ้าตัวหันกลับมาด้วยสีหน้าตื่นๆ ก็กลั้นยิ้มไม่อยู่ รุ่งรุจีเพิ่งหายใจได้โล่งเมื่อเห็นว่าไม่มีวัวตัวไหนวิ่งตาม และพอมีสติหน่อยก็เห็นว่าวัวอาจไม่ได้จะไล่เธอ มันแค่กระโดดไปตามเรื่อง รุ่งรุจีมองคนที่ยืนยิ้มขำให้เธอด้วยสายตางอนๆ
“มาๆ ขึ้นมา”
“วัวมันจะไม่ชนรุ่งเหรอ” แต่เธอก็ยังไม่วางใจ ก้มมองชุดตัวเองอย่างหวั่น
“มันไม่ชนคนงามหรอก”
“อ้ายเอาวัวเข้าคอกก่อน” เธอยังต่อรอง ไม่ยอมขึ้นไปตอนนี้ ก็วัวของคมสันฝูงเล็กเสียที่ไหน
วัวของคมสันมันเดินเข้าคอกที่มันเคยมาทุกวัน มีเจ้าตัวเล็กที่ยังดื้อหน่อย คมสันใช้เวลาไม่นานมากก็จัดการวัวทั้งฝูงเรียบร้อย กลับมาหารุ่งรุจีอีกทีก็เห็นเจ้าตัวเดินมาถึงขอบถนนแล้ว แต่ยังยืนอยู่ในแปลงนา คมสันเดินมาจับจักรยานขึ้นให้ แม้จะพยายามตีสีหน้าให้เหมือนไม่ขำแต่รุ่งรุจีก็มองออก เจ้าตัวก็ทั้งขำทั้งเขินทั้งเหมือนจะโกรธปนกัน
“จักรยานคอมันเบี้ยวนะ” ชายหนุ่มเปรยๆ ขึ้น รุ่งรุจีถอนหายใจแรงๆ ก่อนจะพยายามปืนขึ้นมาบนถนน แต่ก็ดูเหมือนจะสูงเกิน คมสันเห็นแบบนั้นจึงยื่นมือมาช่วย
“มาๆ อ้ายช่วยดึง”
“มันสูงขนาดนี้เลยเหรอ” ตอนกระโดดลงวิ่งแบบไม่คิดชีวิตไม่รู้ลงไปได้อย่างไร ขาหักหรือเปล่าก็ไม่รู้ เธอบ่นๆ ขณะยื่นมือมาจับมือเขาให้เขาช่วยดึงขึ้น ทุลักทุเลเล็กน้อยแต่ก็ขึ้นมาได้สำเร็จ
“ขอบใจจ้า”
“อืม เออ เจ็บไหมล่ะ” ตอนที่เขาตอบรุ่งรุจีรู้สึกเหมือนอีกฝ่ายจะเสียงตะกุกตะกัก ลองมองหน้าดีๆ ก็เห็นอาการหน้าแดงหูแดง มองหน้าเธอแล้วก็เหลือบมองมือที่ยังกุมกันอยู่ แล้วก็ค่อยๆ ปล่อยมือเธอ อาการเก้อเขินยังไม่หายไปจากใบหน้า รุ่งรุจีเห็นแบบนั้นก็แอบอมยิ้ม อืม อ้ายคมสันนี่ก็เป็นตาฮัก เหมือนกันนะ