เทพบุตรจำแลง

“แม่อยากจะช่วยอ้อน แต่ก็อยากจะพูดให้อ้อนเข้าใจถึงความจำเป็นบางอย่างด้วย...ที่อ้อนจะต้องหมั้นและแต่งงานกับคุณราชันย์”
“ความจำเป็น?” ถามเสียงสูง
“ถูกแล้วลูก!”
“ความจำเป็นอะไรคะ?”
“คุณพ่อกับคุณเริ่ม พ่อของคุณราชันย์เป็นเพื่อนรักกันมาก เรื่องนี้อ้อนคงพอจะรู้?”
“อ้อนทราบค่ะ”
“คุณเริ่มได้ช่วยให้คุณพ่อของอ้อนพ้นจากการถูกฟ้องล้มละลาย และได้เป็นผู้ออกค่าใช้จ่ายเกี่ยวกับการเรียนของอ้อน เมื่อรู้ว่าคุณพ่อจะเรียกตัวอ้อนกลับกลางคัน สิ่งที่คุณเริ่มต้องการจากคุณพ่อก็คือขออ้อนให้คุณราชันย์ เมื่อคุณราชันย์บอกว่ารักอ้อน!”
“แต่อ้อนเกลียดเขาตั้งแต่แรกเห็น” พูดขัดขึ้นอย่างชิงชังผู้ที่เธอกล่าวถึง
“ความจริงแม่ไม่เห็นว่าคุณราชันย์น่าชิงชังรังเกียจตรงไหน รูปร่างหน้าตาก็ดี ท่าทางเป็นผู้หลักผู้ใหญ่”
“โอ๊ย! ท่าทางคร่ำครึ สมถะ ราวกับท่านมหาน่ะซีคะ อ้อนรักไม่ลงหรอกค่ะ”
“อ้อนมองดูคนเพียงสิ่งฉาบฉวยอยู่ภายนอก แม่อยากให้อ้อนมองลึกซึ้งไปถึงหัวใจ อุปนิสัย ใจคอ”
“อ้อนเพิ่งทราบเดี๋ยวนี้เองว่าแม่เป็นพวกของพ่อ” เด็กสาวตัดพ้ออย่างน้อยใจ คุณพุดซ้อนจึงลูบไล้ศีรษะของเธออย่างปรานี และชี้แจงอย่างอ่อนหวานว่า
“แม่ไม่ได้เป็นพวกของพ่อ แม่เป็นพวกของอ้อนต่างหาก”
“แต่แม่พูดเหมือนจะให้อ้อนรับหมั้นอีตาราชันย์นั่น”
“แม่อยากเห็นลูกของแม่ทำในสิ่งที่ถูกทางที่ควรเท่านั้น ทุกวันนี้เท่าที่ครอบครัวของเรามีความเป็นอยู่อย่างสุขสบายก็เพราะคุณเริ่ม แม่จึงอยากให้อ้อนลองคิดดูเกี่ยวกับเรื่องนี้ เพราะทุกอย่างขึ้นอยู่ที่อ้อน เราคงจะต้องขยับขยายหาที่อยู่ใหม่ เพราะไม่ว่าจะเป็นบ้าน ทุกสิ่งทุกอย่างที่นี่เป็นของคุณเริ่มเขาทั้งนั้น!”
“แม่!”
ฤดีสรวงอุทานอย่างตกใจ ใบหน้าซีดเผือด