เชลยรักจอมเผด็จการ

ติณห์พ่อเลี้ยงแห่งไร่ภมรเมฆ ผู้ชายที่บุลลาแอบหลงรัก แต่เธอไม่สามารถแสดงออกมาได้จำต้องเก็บเอาไว้กับตัวเอง เขาเป็นเหมือนสิ่งที่ห่างไกล เพราะเขาชอบเพื่อนของเธอและรังเกียจเธอ แต่สิ่งไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นจากความเกรี้ยวกราดของเขา ติณห์ทำให้เธอต้องตกเป็นของเขาอย่างตั้งใจ นับจากนั้นเขาก็ไม่ยอมปล่อยให้เธอได้หลุดมือไปไหนอีก เพราะเธอเป็นของเขาคนเดียวเท่านั้น
.............................

ติณห์หน้าเครียดแล้วก็วิ่งขึ้นไปบนรถทันที เขาพยายามสอดส่ายสายตามองหาร่างเล็กๆ ของบุลลาตั้งแต่เบาะแรกๆ จนไปถึงเกือบเบาะหลังสุด เขาเห็นเธอนั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง ใบหน้าเศร้าๆ มีน้ำตาเอ่อคลอหน่วยให้ได้เห็น
“บุลลา” ติณห์เรียกชื่อเธอเสียงเข้มๆ ดุดัน ทำให้บุลลาสะดุ้งสุดตัวแล้วก็หันมามองเขาด้วยสายตาตื่นตกใจ ริมฝีปากของเธอสั่นระริก
“คุณติณห์” บุลลาครางชื่อของเขาแผ่วเบา ไม่คิดว่าติณห์จะตามมา เขารู้ได้อย่างไรว่าเธออยู่ที่นี
“ลงมาจากรถ” ติณห์ประกาศกร้าวสั่งให้เธอลุกลงมาจากรถคันนี้ พร้อมกับเอื้อมมือไปจับข้อมือของเธอเอาไว้แน่น ราวกับกลัวว่าเธอจะหลุดหายไปตอนนี้
“คุณติณห์ ไม่..” บุลลาครางเรียกชื่อติณห์ออกมาพร้อมกับส่ายหน้าซีดเผือดของตัวเองไปมา แล้วก็พยายามขืนตัวเอาไว้เมื่อติณห์เข้ามาดึงแขนให้เธอลุกจากเบาะรถ เธอสู้แรงเขาไม่ได้ติณห์โอบมือรอบเอวบางแล้วก็ลากร่างเล็กๆ มาที่หน้ารถ
“พ่อเลี้ยงจะทำอะไร” เด็กรถจำหน้าติณห์ได้ก็ร้องเรียกสีหน้าตื่นๆ เช่นเดียวกัน
“ช่วยด้วยค่ะ” บุลลาพยายามร้องให้เด็กรถช่วย เด็กรถยังไม่ทันได้อ้าปาก ติณห์ก็ตวาดใส่
“อย่ามายุ่ง นี่เมียฉัน ฉันจะพาเมียกลับบ้าน”
“ปล่อยนะ ปล่อยสิ” บุลลาหน้าแดงก่ำด้วยความอับอายต่อสายตาทุกคู่ที่มองมาที่เธอและเขาเป็นสายตาเดียวกัน
เธอพยายามแกะมือของติณห์ให้ออกจากเอวของเธอแต่ไม่สำเร็จ ติณห์ลากเธอลงมาที่ด้านล่างสำเร็จ
............................................

“ฉันไม่อยู่ที่นี่นะ”
“ไม่อยากอยู่ก็ต้องอยู่ อีกหน่อยคนก็ต้องรู้ว่าเธอเป็นอะไรกับฉัน แล้วก็เด็กในท้องนั่นด้วย อยากจะให้ท้องโตประจานตัวเองหรือยังไงกัน”
“มันเรื่องของฉัน” บุลลากัดริมฝีปากแน่นยกมือขึ้นแตะที่หน้าท้องแบนราบของตัวเองอย่างปกป้อง
“มันเรื่องของฉันด้วย เด็กในท้องของเธอฉันเป็นคนปั้นมันขึ้นมาก็ต้องเป็นเรื่องของฉันด้วย หรือว่าเธอจะเถียงว่าไม่ใช่ เธอทำคนเดียวไม่ได้หรอกนะบุลลา แล้วอย่าบอกว่าเป็นลูกของคนอื่นฉันไม่เชื่อเด็ดขาด ฉันนอนกับเธอเกือบทุกคืนไม่ต้องเป็นหมอก็รู้ได้ว่าลูกใคร”
ติณห์หรี่ตามองพร้อมกับเดินเข้ามาใกล้ๆ เอื้อมมือมาจับใบหน้าหวานเอาไว้แน่น บังคับให้เธอเงยสบสายตากับเขาด้วย บุลลาพยายามดึงมือของเขาออกแต่ติณห์ไม่ปล่อย คำพูดของเขาทำให้บุลลาหน้าชาวาบ
“ฉันเกลียดคุณ” บุลลากรีดเสียงใส่คนตรงหน้า ติณห์ถึงกับมุมปากกระตุกเล็กน้อย แล้วเขาก็ยิ้มเหี้ยมๆ ออกมาให้บุลลาได้หวาดหวั่น
“เกลียดแต่เธอก็ต้องยอมรับว่าฉันเป็นผัวเธอ เป็นพ่อของลูกในท้องเธอ”
“ฉันไม่ยกแกให้คุณ แกเป็นของฉันคนเดียว”
“เสียใจเป็นเมียพ่อเลี้ยงติณห์แล้วเลิกไม่ได้ง่ายๆ เสียด้วยสิ ฉันพ่อเลี้ยงติณห์จะไม่ยอมปล่อยทั้งเธอและลูกไปไหนแน่”
“คนเลว”
“งั้นขอเลวอีกสักหน่อยก็แล้วกัน”
...................................