Love Engineering ล่าหัวใจนายวิศวะฯ

ริวพยุงคนเมาขึ้นมาบนบ้านและเข้ามาที่ห้องของเธอ แล้ววางเธอลงบนเตียงแล้วปล่อยให้เธอนอนพัก เค้าตัดสินใจนอนค้างเป็นเพื่อนเธอเพื่อจะดูแลคนเมาและอยากจะเคลียเรื่องที่คาใจกับเธอด้วย และเค้าเองก็รู้สึกห่วงเธอเมื่อหมวยบอกว่าปกติเธออยู่คนเดียวตอนกลางคืน และพักอยู่กับแม่แค่สองคน
“ กอด….กอดหน่อย...หนาว ” เสียงเอาแต่ใจของคนเมาออดอ้อนจนทำให้ไริวหันไปมองในตอนที่ตัวเองนั่งอยู่ที่ปลายเตียงดวงตาหวานหยดเยิ้มเพราะฤทธิ์เหล้ามองจ้องเค้าราวจะกลืนกิน จากนั้นเธอก็ดันตัวเองลุกขึ้นมาแล้วกอดเค้า
“ ไปนอนดีๆมีนา ” คิ้วหนากลับขมวดมุ่น เมื่อมือของเธอเริ่มอยู่ไม่สุขปัดแกว่งไปทั่วจนเค้าต้องจับมือเธอเอาไว้แล้วหันไปมองหน้าเจ้าของร่างเล็กที่กวนประสาทอยู่ตอนนี้
" อยากนอนตรงนี้อยากนอนกับพี่ริว…" ทิ้งตัวลงนอนหนุนตักชายหนุ่มทันทีท่าทางก็แสนจะล่อแหลมเพราะดันเอาหน้าหันเข้ามาหาตัวของริว
" ไม่ได้ไปนอนหนุนหมอนดีดี…" น้ำเสียงเข้มขึ้นไม่ทำให้คนเมาสนใจความรู้สึกหงุดหงิดงุ่นง่านของคนที่ถูกขัดใจเริ่มแสดงความดื้อรั้นออกมาทางสีหน้าแววตาที่บึ้งตึง
" อื้อ….ไม่!!! " เอาแต่ใจตัวเองเก่งสุดๆเด็กคนนี้ ริวเลยตัดสินใจอุ้มเธอขึ้นแล้วพาไปนอนที่เดิม มีนาที่ตอนนี้เหมือนเธอจะรู้แล้วว่าคนที่อยู่กับเธอตอนนี้คือใคร เธอไม่อยากจะปล่อยเวลานี้ให้เสียเปล่าไปเมื่อคนที่เธอต้องการตอนนี้มาอยู่ตรงหน้าเธอแล้ว
" มีนาปล่อย.." เธอไม่ยอมปล่อยคอของเค้า แถมยังกอดแน่นขึ้นจนริวต้องทิ้งตัวตามลงไป
" นอนด้วยกันนะมีนาอยากให้พี่ริวกอดมีนา…" เขารู้สึกว่าตอนนี้ตัวเองกำลังเริ่มสับสนไปหมด มือเธออยู่ไม่สุกจับไปทุกสัดส่วนของเค้า คนเมาไม่รู้เรื่องและกลายเป็นเด็กน้อยที่ทำอะไรไปโดยไม่รู้ตัว
“ ก็นอนอยู่นี่ไง ” มือหนาคว้าเอาตัวเธอเข้ามากอดแนบอกเอาไว้ แล้วนอนกอดเธออยู่อย่างนั้นตามคำขอ ยิ่งทำให้หัวใจมีนาเต้นแรงขึ้นทุกที เวลาผ่านไปนานหลายนาทีที่เธออยู่ในอ้อมกอดของเค้า ท่ามกลางความเงียบเสียงลมหายใจที่พ่นรดไออุ่นดังชัดในยามที่คนตัวเล็กในอ้อมกอดเหมือนจะสงบลงพร้อมๆกับเจ้าของอ้อมกอดเองก็นิ่งไป