ไม้เท้าสีชมพู

...หาผลไม้ป่ากินกันพอหายหิวมีแรงแล้ว ดวงตะวันยังสูงอยู่ “เล่นทาร์ซานกันเอาไหมวะ” เลี่ยมชวน
“เอาซี เล่นที่ไหนล่ะ” เอียดถาม
“บนพุ่มไม้นั่นไง” เลี่ยมชี้ไปที่พุ่มไม้ มีเถาเชือกขึ้นคลุมอยู่หนาแน่น อยู่ติด ๆ กันหลายพุ่ม
“งั้นก็เอาเลย...โห่ ฮี้ โห่”
เด็ก ๆ ชอบทาร์ซาน เพราะเคยดูมาจากภาพยนตร์ขาว-ดำ ที่เคยมาฉายในวิกนายเกลื่อน ที่อยู่ข้างวัด บางคนบ้านอยู่ไกลไม่เคยได้ดูก็ฟังแต่ที่เพื่อนเล่า ก็พลอยสนุกอยากเป็นทาร์ซานไปด้วย
ที่เด็ก ๆ ชอบที่สุดในภาพยนตร์เรื่องทาร์ซาน คือตอนที่ทาร์ซาน ห้อยโหนเถาวัลย์ แล้วปล่อยตัวตีลังกาในอากาศ ก่อนจะคว้าเชือกเส้นอื่นโหนต่อไป เอียดปีนขึ้นไปจนถึงยอดสูงของอีกพุ่ม แล้วกระโจนลงมายังพุ่มที่ต่ำกว่า เถาวัลย์รับตัวเขาไว้คล้ายเปลญวน เหล่าทาร์ซานคนอื่น ๆ จึงสนุกสนานกันใหญ่
ป่ายปีนสูงขึ้นไปแล้วกระโจนลงมา จนเซิงซุ้มพุ่มเถาแหลกยับ พวกเด็ก ๆ คงจะสนุกกันไปอีกนาน ถ้ามิใช่เพราะทาร์ซานคนหนึ่ง เกิดพลาดแทนที่จะได้กลิ้งตัวลงมาตามเซิงเถาเหมือนคนอื่น ๆ ร่างของเขากลับหลุดลอดรูโหว่ของตาข่ายเถาวัลย์ ตกลงมากระทบพื้นดินเบื้องล่าง เสียงดังตุ๊บร้องไม่ออก
“เฮ้ย!... ไอ้เพิ่มตกต้นไม้ช่วยกันเร็ว” เอียดร้อง