ฤทธิ์ร้ายกลายรัก

“คุณต้องการอะไรกันแน่”

“มิลินอยากมาอยู่กับพี่ตะวัน” เหตุผลของหญิงสาวทำเอาเตตะวันงงตาค้าง

“อะไรนะ”

“มิลินอึดอัดใจที่ต้องอยู่บ้านตัวเอง มิลินเลยอยากจะมาแชร์ห้องรวมกับพี่ตะวัน”

“ไม่ ผมไม่คิดจะแชร์ห้องร่วมกับใครถ้าผมจะทำผมทำตั้งแต่ตอนย้ายเข้ามาอยู่ตั้งแต่แรก และที่สำคัญผมไม่อยากอยู่กับคุณ” ราวกับเจอบีบหัวใจเล่น เพราะมิลินรู้สึกเจ็บจี๊ดๆที่หัวใจ เมื่อได้ยินคำพูดของเตตะวัน ราวกับเดจาวูที่เธอก็เคยพูดกับเขาในลักษณะทำนองนี่เช่นกัน

“ถ้าอย่างงั้นมิลินจะทำยังไงดีละ จะให้ไปอยู่กับเพื่อนคนไหนมิลินก็ไม่สนิทสักคนเว้นแต่ญาดา”

“เราเองก็ไม่สนิทกันถึงขั้นแชร์ห้องกันได้นะ”

“อยู่กันไปเดี๋ยวเราจะสนิทกันเอง”

“งั้นก็ไปใช้วิธีนี้กับเพื่อนๆของคุณเถอะ” เขาชั่งปฏิเสธเธออย่างไร้เยื่อใยราวกับความรู้สึกดีๆที่มีต่อเธอไม่เคยเกิดขึ้น

“พูดดีๆแล้วพี่ไม่โอเคก็แล้วแต่ค่ะ เพราะยังไงมิลินก็จะอยู่กับพี่”

“มิลินคุณบ้าไปแล้วรึไง ลืมไปแล้วใช่ไหมที่คุณเคยพูดกับผมว่ายังไง คุณบอกให้ผมตัดใจจากคุณ ก็นี้ไงผมทำได้แล้วผมกำลังตัดใจและไม่ยุ่งเกี่ยวกับคุณแล้วแต่คุณเป็นบ้าอะไรถึงพยายามเอาตัวเองเข้ามาในชีวิตผมทั้งๆที่ผมพยายามจะเอาชีวิตออกจากคุณ”

“ก็ลืมไปสะสิในสิ่งที่ฉันเคยพูดกับนายอะ นั้นในอดีตแต่ว่าฉันตอนนี้เวลานี้เปลี่ยนไปแล้ว นายเคยจะสนใจฉันตอนนี้ที่ยืนอยู่ตรงหน้านายนี่ไง” เพราะความโมโหที่เขาขึ้นเสียงใสแถมยังใช้คำพูดที่ดูห่างเหินไปทำให้มิลินพ่นคำพุดแบบนั้นออกไป

“พูดง่ายแต่ผมไม่สามารถทำได้ คำพูดคุณในตอนนั้นทั้งดูถูกเหยียดหยามเหยียบย้ำหัวใจของผมไม่เหลือชิ้นดี ถ้าคุณรู้ว่าอนาคตคุณจะเป็นแบบนี้ คุณควรหัดปฏิเสธผู้ชายให้ดีกว่านี่นะครับ” พูดจบเขาก็เลือกที่จะออกจากห้องไป ทั้งที่ตัวเองเป็นเจ้าของห้องเพราะเขารู้ว่าขืนไล่เธอออกไปเธอคงไม่ยอมละและเขาจะไม่ทำ