ปกรณัมแห่งอโยธยา ฉบับร่าง

เมื่อบางสิ่งจากห้วงอวกาศร่วงหล่นสู่โลกแห่งบรรพชนคนไท
การผจญภัยจากแผ่นฟ้าจรดผืนดินจึงได้เริ่มต้นขึ้น
ก่อเกิดเป็นตำนานเทพนิยายแห่งอโยธยา
ที่จะสั่นสะเทือนไปทั้งโลกแห่งภูตผี เทพเทวา และสัตว์อัศจรรย์.....

........‘อุ๊ยคำ’แหงนหน้าขึ้นมองดูห่าฝนดาวตกที่กำลังวิ่งผ่านท้องฟ้าอันมืดมิดลงมานับหมื่นนับแสนดวง นางจ้องมองด้วยความตื่นตะลึงระคนพิศวงใจ เนื่องเพราะชีวิตอันยาวนานของนางนั้นไม่เคยพบปรากฏการณ์เยี่ยงนี้มาก่อน

นี่มันเป็นลางบอกเหตุอาเพศอันใดกันหนอ

มือแห้งเหี่ยวเอิ้อมหยิบกระดูกไก่เสี่ยงทายจากในย่าม ก่อนจะโยนลงข้างกองไฟเบื้องหน้า แล้วสองตาที่ฝ้าฟางก็เบิกโพลงขึ้นก่อนจะหรี่ลงอย่างใช้ความคิด

“อุแว้! อุแว้!” เสียงทารกแรกเกิดร้องดังแทรกซ้อนขึ้นฉับพลัน

“...!”

“เป็นป้อจายเน้อ เป็นป้อจายแม่อุ๊ย!” เสียงแหกปากร้องของนังจำปีดังออกมาจากกระท่อมไม้ด้านหลัง

แม่อุ๊ยยิ้มขึ้นที่มุมปากอย่างพึงใจ ทารกที่ร้องได้ดังถึงเพียงนี้คงต้องแข็งแรงดีเป็นแน่แท้ แต่แล้วรอยยิ้มก็หายวูบไปในทันทีเมื่อหญิงชรานึกถึงกระดูกไก่เสี่ยงทายบนพื้น

“...”

“เหลนของข้าเอ้ย... ดวงชะตาของเอ็งช่างแปลกพิสดารยิ่งนัก ภายภาคหน้าจะดีหรือร้ายอย่างไร ก็คงต้องคอยดูกันต่อไป...”

แม่อุ๊ยรำพึงขึ้นเบาๆ ก่อนจะเหม่อมองผ่านเปลวไฟออกไปยังความมืดมิดของพงไพรยามค่ำคืน

..............