โซนาต้าคลับ

...ต่อหน้าซากของโซนาต้าคลับ ร่างเงาของอดีตซึ่งนอนคุดคู้อยู่ ณ อีกฟากฝั่งหนึ่งของถนนอันเก่าแก่ คืนนี้มันปราศจากแสงสีเย้ายวนใจและซ่อนตัวอยู่ในเงามืด ไม่รับรู้เลยว่ามีใครคนหนึ่งกำลังนั่งมองดูอยู่ บางที...ใช่แล้ว บางทีถ้าเขาเสี่ยงเดินเข้าไปข้างในนั้น ในซากปรักหักพังนั่น เขาอาจไม่พบอดีตใด ๆ ให้รู้สึกเลยก็เป็นได้ เขารับรู้ถึงความปรารถนาให้โซนาต้าคลับกลายเป็นความว่างเปล่า ปล่อยให้มันหายไปจากความทรงจำ ช่างเป็นความรู้สึกที่แสนประหลาด ทั้งน่ากลัวและเศร้าสร้อย เมื่อไม่คิดถึงมัน มันก็อาจหายไป แล้วทีนี้เขาก็จะมีความสุข ทว่าเอาเข้าจริงเขาก็สำนึกได้ว่าหากมนุษย์คนใดปราศจากอดีตให้ระลึกถึง อนาคตของมนุษย์ผู้นั้นย่อมจะมีแต่ความมืดมัวและเต็มไปด้วยความเปล่าเปลี่ยว ไม่ต่างจากซากชีวิตที่ถูกฝังกลบในป่าช้าของศพไร้ญาติ จะไม่มีใครมาเยี่ยมคาราวะวางดอกไม้ หากเป็นเช่นนั้นก็ออกจะเป็นความเปล่าเปลี่ยว และชวนให้รู้สึกว้าเหว่มากเกินกว่าจะทนทานไหว....

-บางตอนจากนวนิยายเรื่องโซนาต้าคลับ-



ความคิดเห็นจากผู้อ่านนวนิยายเรื่องโซนาต้าคลับ

"ผมพบว่านิยายเรื่องนี้ทำให้ผมแทบวางไม่ลง
และวันนี้ผมอ่านจบลงแล้วโดยกลับไปอ่านทวนใหม่ในบาง
ที่ถึงสองสามครั้ง ขอยอมรับว่าผู้เขียนได้สอดแทรกอารมณ์
ความรู้สึกของตัวละครลงไปราวกับว่าเรื่องนี้เกิดกับตัวผู้เขียนเอง
คือรู้สึกสะเทือนใจ เห็นใจ สงสารตัวละคร และเรื่องก็จบลงด้วย
ความเศร้าอย่างไม่คาดฝัน นิยายเรื่องนี้จึงนับว่าเป็นงานเขียนที่
ละเอียดอ่อนในการเก็บอารมณ์ความรู้สึกที่ลึกซึ้งมาเสนอแก่ผู้อ่าน"

ไพบูลย์ พันธ์เมือง ศิลปินประจำจังหวัดชุมพร.