หอมพรหมจรรย์

เป็นเรื่องราวของโคแก่กับหญ้าอ่อนน่าขบ ฝากนักอ่านด้วยนะคะ เป็นเพียงเรื่องสั้นกระชากใจค่ะ
------
“พี่เมฆเนี่ยสมกับเป็นทายาทคนเดียวของบริษัทส่งออกอาหารแช่แข็งจังเลยนะคะ มีบ้านพักต่างอากาศด้วย”เธอเดินเข้ามาในบ้านเมื่อสูดกลิ่นไอทะเลด้านนอกเสร็จ ก็อยากเล่นน้ำแต่ตอนนี้แดดแรงมากรอตอนเย็นค่อยออกไปเล่นน้ำยังไม่สาย
“สนใจมาเป็นหุ้นส่วนไหมล่ะ”
“ไม่มีเงินจะลงทุนด้วยหรอกพี่เมฆ ห้องรักอยู่ไหนคะเดี๋ยวรักเอากระเป๋าไปเก็บเอง” เธอยื่นมือไปขอกระเป๋าเป้ตัวเองในมือพี่ชายข้างบ้านที่สนิทเหมือนญาติ
“เป็นหุ้นส่วนกับพี่ไม่ต้องใช้เงินลงทุน ห้องอยู่ชั้นสองทางขวามือส่วนห้องพี่อยู่ทางปลีกซ้ายของชั้นสอง” พูดพร้อมกับส่งยื่นกระเป๋าเป้ใบเล็กให้เจ้าของ
“ไม่ต้องลงทุนยังไงคะ?” กลอกตาถามสงสัยไม่เข้าใจในความหมาย และมันมีด้วยเหรอลงทุนแบบไม่ใช้เงิน
“ไปขึ้นห้องเก็บของกันเถอะ พี่จะพาขับรถไปเที่ยวข้างนอกและเดินตลาดกัน” เดินขึ้นบันไดไปไม่ตอบคำถามสาวน้อย จะให้บอกยังไงล่ะก็แค่จดทะเบียนสมรสอุ้มท้องลูกเขาก็ถือเป็นการร่วมลงทุนด้วยแล้ว
“ก็ได้ค่ะ แต่เรื่องลงทุนเนี่ยไม่คิดตอบรักเหรอคะ”
“อยากรู้ไปทำไมถ้าไม่อยากลงทุนกับพี่หึ” หยุดเท้าที่กำลังก้าวขึ้นบันไดทีละชั้นหันมาเอ่ยกับเธอที่เดินตามหลังมา