บันทึกรัก ณ ซีอาน

“กู้เหวินจวี้ คนใจร้าย...” เธอพร่ำเพ้อ และร้องไห้ออกมา มือตีลงมาบนอกของเขาแล้วขยุ้มเสื้อกำแน่น
“ใช่ กู้เหวินจวี้ คนเลว เขาทำอะไรเธอบ้างนะ” เขาเออออ และรีดข้อมูลต่อ

“ฉันผิดอะไร ชีวิตวัยสาวเจ็ดปีของฉัน ฮือ เอาคืนมา เอาชีวิตของฉันคืนมา...”
สิ่งที่ได้กลับมายังเป็นเสียงคร่ำครวญ มีแต่น้ำไม่ค่อยได้เนื้อ
“เขาเป็นคนบอกเลิกเธอเหรอ” หลิวเย่เองก็ดื่มเป็นเพื่อนเธอไปไม่น้อย แต่เพราะเขาคอแข็งกว่าจึงยังพอตั้งสติได้ แม้จะมึนหัวเต็มที

“คนเลว ! เจ็ดปีผ่านไป เขาเพิ่งนึกได้ว่าเราไปกันไม่ได้งั้นหรือ บ้าไปแล้ว เขาบ้าไปแล้ว” เธอร้องไห้อย่างน่าสงสาร
หลิวเย่คิดว่าคงไม่ได้ข้อมูลอะไรไปมากกว่านี้ ได้แต่กอดปลอบโยน
“ใช่ เขาบ้าไปแล้วจริง ๆ อย่าร้องเลยเสี่ยวฉง อย่าร้องให้คนเลวพรรค์นั้น”
เห็นเธอร้องคร่ำครวญไม่มีสติอย่างนี้แล้ว หลิวเย่รู้สึกปวดใจ เจ็ดปีที่ปล่อยให้ผู้ชายคนนั้นดูแลเธอ นี่คือสภาพที่เขาส่งเธอคืนมาบ้านเกิดงั้นหรือ

“หลิวเย่...” เธออ่อนแรงซบอกของเขา ครางชื่อเพื่อนรักออกมา
ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมอง ปรือตาอย่างยากลำบาก และยกมือขึ้นวางบนแก้มทั้งสองข้างของเขา ดวงตาของเธอแดงก่ำเพราะพิษเหล้า
“จะมีใครภักดีต่อฉันเท่าเธอ..หลิวเย่ของฉัน”