รักร้ายเจ้านายเสน่หา

“มาพบผมที่ห้อง เดี๋ยวนี้!”
“ดิฉันไม่...”
“ไม่ต้องพูดอะไรนั้น จำไว้ว่าพนักงานตำแหน่งเล็กๆ ไม่มีสิทธิ์ออกความคิดเห็นโต้แย้งนายจ้าง”
“นี่คุณ...”
“สองนาที คุณควรมาถึงห้องทำงานของผม ถ้าทำตามคำสั่งแค่นี้ไม่ได้ก็ควรพิจารณาตัวเองได้แล้ว”
เสียงตื๊ดๆ ตามมาหลังจบประโยคราวประกาศิตบอกให้รู้ว่าไม่ต้องการรับฟังคำพูดโต้ตอบใดๆ นอกจากให้เธอรีบเร่งทำตามคำสั่ง
ทีปกาเพ่งมองเครื่องติดต่อสื่อสารภายในนิ่งงัน ความรู้สึกพุ่งขึ้นมาในอกใจหลายหลาก หากที่แซงหน้ามาคือความโมโหระคนไว้ด้วยความน้อยใจ ที่แม้เจ้าตัวจะพยายามสะกดเอาไว้ในส่วนลึกสุดความสามารถ หากแต่ไม่เป็นผล
สุดท้ายที่มาแรงคือทิฐิ



“พอเรามีงานตัวก็ตกงาน วิเศษแท้แม่คุณเอ๋ย”
“บ่นมาตลอดอาทิตย์ เลิกบ่นเสียทีได้ไหม ตัวไม่เมื่อยปากแต่เราชักรำคาญแล้วนะ”
“เออ พูดแค่นี้รำคาญ เฮอะ! ที่เราเคยทำนายไว้ผิดปากที่ไหน บอกแล้ว...คนอย่างตัวจะทนใครหรืออะไรไม่ได้นาน อย่างนี้ไม่ต้องไปเที่ยวสมัครงานให้เสียเวลาตัวเองเสียเวลาบริษัทที่จะรับเข้าทำงานอีกนะ มาพายเรือขายของเถอะ คงเหมาะหรอก แหมมมม...บัณฑิตเกียรตินิยมอันดับสองมาเป็นแม่ค้าพายเรือ เห็นทีจะโด่งดังกว่าขนมครกปริญญา”
ทุกคำพูดแม้ไม่ถึงกับเย้ยหยัน แต่ก็เต็มไปด้วยกังวานเหน็บแนมประชดประชัน
“ขอถามอีกครั้งเถอะแม่คุณ กะอีแค่เจ้านายให้ไปพบที่ห้องมันจะกระไรนักหนา รู้ไหมว่าเหตุผลที่ตัวออกจากงานพูดให้ใครฟังเขาก็คงหัวเราะ ฮึ! ไม่ชอบใจที่เจ้าของบริษัทมาออกคำสั่ง ก็เขาเป็นเจ้าของบริษัท เป็นนายจ้าง เขาก็ต้องมีสิทธิ์อยู่แล้วที่จะออกคำสั่งลูกน้องหรือพนักงานในบริษัท แต่ตัวกลับเกิดจะบ้าจี้เก็บข้าวของกลับบ้านแทนการทำตามคำสั่งนั้น”
วิชญ์ภาสปรายตามองร่างนั่งนิ่งอย่างหมั่นไส้ สักพักหนึ่งก็ถอนใจ
“เอาล่ะ เรายอมรับก็ได้ ว่าความอดทนของเรามีน้อย แต่เราก็...ทนไม่ได้จริงๆ นี่ ที่จะมีนายจ้างพาลพาโลคอยจับผิดหาเรื่องอย่างนั้น”
“ฟังๆ ดู เหมือนไม่ใช่นิสัยคุณลีเลยนี่”
“ฮึ!”
เอาละ ดวงตาสงบเฉยเริ่มจะเป็นกายวาวๆ ขึ้นมาอีกแล้ว ขณะตวัดผ่านหน้าคมคายของเพื่อนซี้
“พูดราวกับว่าตัวกับ...เขา รู้จักกันมานานหนักหนางั้นแหละ เรียกคุณลีซะฟังสนิทสนมเชียว”
“ถึงไม่นาน และพบกันแค่สองสามครั้ง เราก็คิดว่าเราดูคนไม่ผิดหรอก ถามจริง ตัวไปยั่วโมโหอะไรคุณลีเข้าก่อนหรือเปล่า”
“นายวิชย์!”