ราวัณกัลยา

“เธอนี่นะ เป็นแบบนี้ไง ฉันถึงได้หวั่นไหวมาตลอดสามปี เธอทำให้คนที่ตั้งใจว่าจะไม่รักใครต้องคืนคำพูด ทำให้ฉันขาดความมั่นใจ เพราะไม่รู้จะคุยกับเธอยังไง”
“แล้วทำไมไม่ชวนคุยตั้งแต่แรกล่ะ”
ราวัณหยุดเดินแล้วหันมามองกัลยาทั้งที่ยังกุมมือเธอไว้
“ฉันกลัวเธอจะไม่ชอบฉัน กลัวว่าเธอจะตีตัวออกห่างฉัน กลัวว่าถ้าบอกไปแล้ว จะไม่ได้ทั้งแฟน แถมยังเสียเพื่อนอีก สู้เก็บเธอไว้ให้ฉันได้มองเธอใกล้ๆจะดีกว่า”
“รู้สึกเป็นเกียรติจังเลย ที่ทำให้ยักษ์รามเสียความมั่นใจได้”
“มันไม่ตลกเลยนะครับคุณกัลยา”
กัลยายิ้มและยิ้มกว้างขึ้นไปอีกที่เห็นราวัณเรียกตัวเองว่าคุณกัลยา เพราะเขากำลังเขินจนหูแดงเลย
“มันตลก มันตลกตรงที่ ฉันก็เคยคิดแบบนั้น แต่ว่าต่างกันเพราะฉันคิดว่านายคงไม่เห็นฉันเป็นผู้หญิง ไม่สวย แล้วก็ฉันคงดูไม่เป็นมิตรเท่าไหร่ อีกอย่างใครๆเค้าก็บอกกันว่านายกับจูนเหมาะกัน ฉันก็เลยเลิกคิด เพราะนายชอบทำตัวแปลกๆกับฉัน เหมือนนายไม่ชอบฉัน คนไม่เคยมีแฟนแบบฉันมองไม่ออกหรอก”
“คนอาจจะชอบเธอที่ความสวย แต่ฉันชอบเธอที่เธอมีน้ำใจ อ่อนน้อม มีความตั้งใจ และเข้มแข็ง ฉันชอบเธอเพราะเหตุผลนี้ แต่ตอนนี้ก็แน่ใจแล้วว่า ฉันไม่น่าจะชอบเธอ” รอยยิ้มของกัลยาจางลงเล็กน้อย หากแต่สายตาของราวัณดูจริงจังมากขึ้น แล้วเขาก็พูดมันออกมา
“เพราะฉันรักเธอแล้วล่ะ...กัน”