รักต้องปั้น

ปฏิมาถือตุ๊กตานั้นขึ้นมองในระดับสายตา หญิงสาวฉวยจังหวะนี้หวังจะแย่งตุ๊กตามาจากมือเขา แต่พลาดทำให้ตุ๊กตาเซรามิคตัวสวยตกลงบนพื้นแตกเป็นชิ้นกระจัดกระจาย ปฏิมาตกใจเขาไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ อรุชามองเขาด้วยสีหน้าโกรธเคืองแววตาแฝงไปด้วยความชิงชัง
“คุณทำแบบนี้ทำไม! ตุ๊กตานั่นมีความหมายสำหรับฉันมากแค่ไหน คุณไม่มีวันรู้หรอก” อรุชาก้มลงเก็บชิ้นส่วนเล็ก ๆ นั้นขึ้นมาถือ เขายังยืนตะลึง
“ผมไม่ได้ตั้งใจ ผมขอโทษ”
“คุณตั้งใจ” อรุชาปรักปรำเขาเต็มที่ ขอบตาเริ่มแดงรื้น
“ผมจะทำให้คุณใหม่”
อรุชายิ้มหยัน “คุณคิดว่าจะทำตุ๊กตานี้อีกสักกี่ตัวเหรอคะ ถึงจะทดแทนตัวนี้ได้ คำตอบก็คือไม่ว่าคุณจะปั้นมันมาสักกี่ร้อยกี่พันตัวก็ไม่มีตัวไหนทดแทนตัวนี้ได้ คนขาดความรัก ความอบอุ่น จิตใจหยาบกระด้างอย่างคุณ คงไม่มีวันเข้าใจถึงความหมายพวกนี้หรอกค่ะ เพราะคุณมันไร้หัวใจ”
“อรุชา!” เขาเรียกชื่อเธอเสียงกร้าว “ก็ได้ งั้นไอ้คนไร้หัวใจคนนี้จะแสดงให้คุณเห็นว่าคุณคิดถูกหรือผิด” เขาแย่งเศษตุ๊กตาในมือหญิงสาวมาถือ แล้วก้มลงเก็บชิ้นส่วนที่เหลือ เก็บหมดทุกชิ้นแล้วก้าวพรวดพราดออกไป อรุชายืนนิ่งไม่เข้าใจจุดประสงค์ของชายหนุ่ม ในเวลานี้เธอมีแต่ความโกรธแค้นชิงชัง หยาดน้ำสีใสซึมจากปลายหางตา
++++++++++++++++++++++++++
ชายหนุ่มถอนใจ เขามองเมินไปจากใบหน้าผิวสีชมพูระเรื่อ แล้วกลับมาเผชิญกับสายตาของเธออีกครั้ง คราวนี้เปลี่ยนเป็นกึ่งอ้อนวอน ขอความเห็นใจ อย่างที่อรุชาไม่เคยเห็นมาก่อนเลย และเขาก็ไม่คิดจะแสดงออกต่อหน้าใครง่าย ๆ ด้วย ‘ยกเว้นกับเธอ’
“คุณไปหน่อยไม่ได้หรือไง ก็...เอ่อ...ผมไม่อยากคุยกับเขมเพียงลำพัง” เขาสารภาพกับเธอตามตรง ดวงตาที่แข็งกร้าวของหญิงสาวในตอนแรกอ่อนแสงลงแล้วมองเขาอย่างพิจารณาชั่งใจ
“ฉันเพิ่งรู้ว่าคุณก็ขอร้องคนเป็น”
“ทำไม คนอย่างผมเป็นยังไง”
“หยิ่ง อวดดี ปากจัด เอาแต่ใจ แล้วก็...”
“พอ ๆ เลยคุณ สรุปผมนี่มันไม่มีดีเลยใช่ไหม ใครจะไปเหมือนนายปูนของคุณล่ะ เทวดาทุกอย่าง”
“นายปูนไม่เคยใจร้ายกับฉัน”
“คุณเห็นเขาแค่ด้านเดียว แต่กับผมคุณจะเห็นทุกด้าน ทุกอารมณ์ ผมไม่เลว ไม่ชั่ว ไม่ดีไปกว่านี้ เป็นแบบนี้ คุณยอมรับได้ไหม” น้ำเสียงคนพูดนุ่มนวล ไม่คาดคั้นแต่สายตารอฟังคำตอบไปพร้อมกับหัวใจ