สายฟ้ายาใจ

“คุณลุงคิดถึงคุณ ทำไมไม่กลับบ้านไปหาท่านบ้างละคะ ถ้าคุณไม่อยากเห็นหน้าฉัน ฉันจะออกไปอยู่ที่อื่นก็ได้” เธอรีบบอกเพราะกลัวไม่มีจังหวะที่จะบอก ดวงตาคมแข็งกร้าวขึ้น ร่างสูงสง่าเดินอ้อมโต๊ะทำงานมาหา หญิงสาวถอยหลังไปอย่างหวาดหวั่น
“กลัวฉันเหรอ” สายฟ้าเห็นคนตัวเล็กลนลานถอนห่างก็ยิ่งได้ใจ สาวเท้าไปใกล้แล้วคว้าแขนกลมกลึงเอาไว้ ช่อแก้วตกใจแกะมือหนาออกแต่ไม่สำเร็จ
“ปล่อยฉันนะคะคุณสายฟ้า”
“เก่งขนาดมาสั่งให้ฉันกลับบ้านจะกลัวอะไร” เขาเค้นเสียงแววตาลุกวาวจนช่อแก้วสั่นไปทั้งตัวด้วยความหวาดกลัว
“ฉันไม่ได้สั่งนะคะ แค่บอกเองค่ะ” เธออธิบายแต่คนฟังคิดว่าเธอเถียง จึงรวบร่างเข้าชิดตัว หญิงสาวตกใจจนหน้าซีด
“นั่นละเขาเรียกสั่ง” เขาพูดเสียงดัง ช่อแก้วถึงกับน้ำตาร่วง ภาพที่ถูกเขารังแกตั้งแต่วัยเด็กทำให้เธอกลัว สายฟ้าเห็นน้ำตาไหลออกมาอาบน้ำแก้มหัวใจก็พลันอ่อนยวบลง