สัญญาธิษฐาน

ในเขตพระราชฐานชั้นนอกของเมืองศรีราชเมศวร บริเวณนี้ปรากฏเห็นเป็นสระบัวขนาดใหญ่ บรรยากาศโดยรอบเงียบสงบผ่อนคลาย ดอกบัวหลวงสีชมพูอ่อนตัดกับสีมรกตของน้ำเกิดเป็นภาพน่ามองนัก

บริเวณสระบัวนี้ขุนศรีรักษ์มักจะเดินผ่านเป็นประจำ ชายหนุ่มหันสายตามองสระบัวนี้คราใดก็ต้องแปลกใจไปเสียทุกครั้ง เพราะบริเวณนี้แม้จะสวยงามเพียงใด แต่ก็ไม่มีใครย่างกรายเข้ามาใกล้...

เขาเคยไถ่ถามกับเจ้าคุณพ่อผู้เป็นขุนนางใหญ่ จึงได้รับรู้ว่าสระบัวนี้เป็นเขตหวงห้าม ใครบังอาจลงเล่นน้ำหรือทำให้กลีบบัวในสระต้องชอกช้ำ มันผู้นั้นต้องโทษตายสถานเดียว

ชายหนุ่มได้ยินดังนั้นจึงนึกแปลกใจกว่าเก่า

...เหตุใดเล่าขุนหลวงจึงหวงสระบัวนี้นักหนา ?



-------------

ด้วยเพราะเหตุนี้สระบัวนี้จึงดูเงียบสงบและวังเวงในทุกครั้งที่พบเห็น

แต่วันนี้กลับดูเปลี่ยนไป...

เขาเห็นแม่หญิงคนหนึ่งกำลังเล่นน้ำในสระบัวคนเดียว ร่างบางอรชรดังสาวแรกแย้ม ผิวพรรณงามผุดผ่อง ดวงหน้าเล็กเจือรอยยิ้มสดใส แววตาคู่งามนั้นฉายแววซุกซนเป็นเด็กๆ



ชายหนุ่มเห็นดังนั้นจึงรีบเดินเข้าไปหาทันที

"แม่หญิง รีบขึ้นมาเถิด!" ขุนศรีรักษ์นั่งลงข้างสระบัว ก่อนโน้มใบหน้าลงสบตาด้วยความเป็นห่วง

"หากใครมาเห็นเข้า เจ้าจักมีโทษถึงตายรู้หรือไม่"



"โทษถึงตาย?"

หญิงสาวเอ่ยด้วยความงุนงง "เหตุใดจึงต้องโทษถึงตายด้วยเล่า...ข้าก็เล่นน้ำอยู่ที่นี่ตั้งแต่จำความได้"



สิ้นเสียงเล็กๆของเธอ สองหนุ่มสาวจึงได้สบตากันด้วยความงุนงง



"แม่หญิงหมายความว่าอย่างไร?"

"ก็...ก็ข้าอาศัยอยู่ที่นี่" หญิงสาวเอ่ยตอบเสียงสั่น มือบางชี้ไปทางบัวสัตบงกชดอกใหญ่กลางสระน้ำ เมื่อเป็นดังนั้นขุนศรีรักษ์จึงเผลอหัวเราะเบาๆด้วยความเอ็นดู... ช่างเป็นคำโกหกที่ไม่น่าเชื่อถือเลยสักนิด



"แม่หญิง...เจ้าจะบอกว่า เจ้าอาศัยอยู่ในดอกบัวอย่างนั้นรึ?"