ดวงใจมาร

“เมื่อคืนพี่ไปไหนมา” คนถูกถามสบตากับคนตัวเล็กกว่า เขาไม่อยากโกหกแต่ยังไม่พร้อมจะอธิบาย
“พายถามว่าพี่ไปไหนมา ก็ไหนพี่บอกว่าพี่ไปกับคุณลุงคุณป้ายังไงล่ะคะ” เธอรัวกำปั้นน้อย ๆ ทุบตีที่แผงอกเขา ชีวานนท์รวบมือบางไว้ เขากัดกรามแน่นจนขึ้นเป็นสันนูน
“พี่ไปกับคนที่ส่งข้อความว่า ‘คิดถึงจัง’ ใช่ไหม” เธอเห็นข้อความที่กวินธิดาส่งมาจริง ๆ ชีวานนท์ถอนหายใจ เขาคว้าร่างบางเข้ามากอดแต่หญิงสาวดิ้นขัดขืน
“อย่ามากอดพาย พายรังเกียจพี่!”
“ถ้าเรื่องที่พี่ไม่แต่งงานแล้วพายรังเกียจพี่ พี่คงทำอะไรไม่ได้ พี่ก็แค่หวังดีกับพาย ไม่อยากให้พายมีมลทินถ้าเกิดเราไปกันไม่ได้”
“มลทินมันเกิดขึ้นแล้วค่ะ มันเกิดขึ้นตั้งแต่พายอายุสิบแปด มันไม่มีอะไรจะมีมลทินไปกว่านี้อีกแล้ว ที่พายรังเกียจพี่เพราะพี่มันเห็นแก่ตัว”
“ใช่! พี่มันเห็นแก่ตัว พี่มันคนไม่ดี” เขาตอกย้ำความชั่วร้ายของตัวเอง
“ทำไมทำกับพายอย่างนี้ ทำไมทำเหมือนพายน่ารังเกียจ พายเจ็บนะพี่ พายมีหัวใจ” เธอทุบตีเขาพร้อมกับสะอื้นร่ำไห้จนตัวโยน ญาณีที่เดินเข้ามาพร้อมกับชญานินต้องหยุดชะงัก มองสถานการณ์ที่เลวร้ายตรงหน้า
“เพราะพี่รู้ใช่ไหมว่าพายรักพี่ รักแบบที่ไม่สามารถรักใครได้อีก พี่เลยทำกับพายอย่างนี้ ทำเหมือนพายไร้ค่า พายเจ็บนะ... เจ็บที่ตรงนี้” พีรดากุมหน้าอกด้านซ้าย เธอร้องไห้อย่างหนักด้วยความเสียใจจนแทบจะหายใจไม่ออก