ดวงจันทร์หลังหมู่เมฆ

หากบอกว่าจินโทนิคคือเหล้าดีกรีแรงที่พร้อมจะแผดเผามอมเมาให้คนขาดสติ ตัวเธอกลับคิดว่าเขาเป็นเหมือนภูเขาน้ำแข็งที่ต่อให้เธอทุ่มเทหลอมละลายให้ถึงใจกลางของมันมากมายแค่ไหน
สุดท้ายแล้ว ภูเขาน้ำแข็งลูกนั้น ก็ไม่มีวันที่จะละลายอยู่ดี
##################
“ผมไม่หย่า”
“...!”
“ไม่มันวันหย่า”
“จิน” น้ำเสียงของเธอเบาหวิวเหมือนไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน ไม่ใช่เขาหรอกเหรอที่อยากหย่าจะแย่
“ในเมื่อเราหนีไปด้วยกันไม่ทันแล้ว”
น้ำเสียงหนักแน่นนั้นทำให้เธอกลืนคำถามลงไปในท้อง และได้แต่เบิกตามองคนที่จ้องมาที่เธอด้วยสายตาที่คล้ายกับโซ่เหล็กที่กำลังพันธนาการกายเล็กที่อ่อนล้าเอาไว้อย่างแน่นหนา...รอบแล้วรอบเล่า
“ทางเลือกที่เหลือของผมและของคุณมีแค่อยู่บนจุดสูงสุดของไทรแองเกิลไปด้วยกัน”
มือหนาข้างที่ว่างยื่นออกมากอบกุมลำคอบอบบบางของทิชากรเอาไว้มั่น มันไม่ได้รุนแรงจนเธอหายใจไม่ออก แต่มันก็มากพอที่จะทำให้เธอกลั้นหายใจโดยไม่รู้ตัว
“...เราจะไม่มีวันแยกจาก”
“...”
“จำคำพูดของผมเอาไว้ให้ดี”
“...”
“และอย่าลืมแม้แต่วินาทีเดียวที่คุณหายใจอยู่”
“...”
“ว่าไทรแองเกิลเป็นของผม”
“...”
“คุณ...”
“...”
“ก็เป็นของผมเหมือนกัน”