สะพานปูน (Pass to your voice)

เขามั่นใจแล้วว่า สามปีที่พวกเราไม่ได้เจอกัน ต้องมีเรื่องร้ายเกิดขึ้นกับน้องแน่ ๆ

แต่เรื่องนั้นเป็นเรื่องอะไร เขาก็ไม่อาจรู้ได้ คงต้องค่อย ๆ หาคำตอบกันอีกที

“ไม่ครับ...ฮึก...เดี๋ยวก็คงหาย”

“เรามียาไหม เราเป็นไมเกรนหรือเปล่า”

“...” ผ่านเพลงส่ายหัวเป็นคำตอบกลับไปอีกครั้ง ตอนนี้เขาไม่อยากพูดอะไร เพราะหัวสมองของเขามันบีบรัดแรงขึ้นเรื่อย ๆ เจ้าตัวเลยทำเพียงแค่ซุกหน้าลงบนอกกว้างหลับตานิ่งเพื่อรับภาพบางอย่างที่กำลังฉายชัดขึ้นมา



‘เพลง เพลง น้องผ่านเพลง รอพี่สิด้วยครับ’ หลังจากที่เขาหมุนตัวกลับไป ภาพตรงหน้าเป็นภาพของคนร่างสูงในชุดนักเรียนม.ปลาย แสงแดดจ้าทำให้เขามองไม่เห็นใบหน้าของคน ๆ นั้น แต่เพียงไม่นานเมื่อร่างสูงของใครคนนั้น วิ่งเข้าใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ ใบหน้าหล่อคมที่กำลังส่งยิ้มอบอุ่นมาให้ก็ฉายชัดขึ้นมา ปลายผมที่สะบัดปลิวไปตามแรงวิ่งทำให้เขาแอบขำอีกคนเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยเรียกชื่อคน ๆ นั้นออกไป

“พี่ฮัม ก็มาเร็ว ๆ สิ”



“เราสองคนเคยรู้จักกันมาก่อนใช่ไหมครับ”



ถึงแม้ความทรงจำจะเลือนหาย...แต่ความรักยังคงอยู่ แล้วสะพานปูนก็พาให้เรากลับมาเจอกัน...อีกครั้ง