มนต์พระจันทร์

ชัดมองหนุ่มน้อยที่เดินนำหน้าตนเองอยู่อย่างพิจารณา จะมีหญิงใดในพระนครที่อยากแต่งตัวเป็นผู้ชายเพื่อออกเที่ยวกลางคืนอย่างเธอคนนี้ไหม เมื่อวานว่าน่าสนใจแล้ววันนี้น่าสนใจมากกว่า กลางวันว่าแปลก ตกดึกยิ่งแปลกมากขึ้นไปอีก มองแล้วก็เกือบจะหลุดเสียงหัวเราะออกมา
“เดินดูทางด้วยขอรับ”
“นายจะไปเที่ยวไหนก็ไป ฉันเที่ยวเอง”
“คุณหนูใหญ่เที่ยวเองมิได้ขอรับ” ชัดส่ายหน้ายิ้ม ๆ
“ทำไมจะไม่ได้ ฉันแต่งตัวเป็นผู้ชาย ไม่มีใครรู้หรอกว่าฉันเป็นหญิง”
ชายหนุ่มทำได้เพียงส่ายหน้า แค่ยอมพาเธอออกมาก็เสี่ยงมากพอแล้ว ถ้าหากเกิดอันตรายขึ้นกับเธอเขาจะทำเช่นไร เขาคิดดีแล้วไม่ว่าอย่างไรจะไม่ยอมให้เธอคลาดสายตาเป็นอันขาด แต่สิ่งที่หญิงสาวคนนี้ทำกลับทำให้เขาผิดคาดเป็นอย่างมาก
“ไปเถอะ ฉันอยู่ได้”
“ไม่ขอรับ เราจะเดินเที่ยวด้วยกัน”
เมื่อชายหนุ่มยืนยันเช่นนั้นนิลจึงยอมรับและเดินนำหน้าเขาไปโดยไม่สนใจเขาอีก ร่างบางกึ่งเดินกึ่งวิ่งมองดูตึกรามบ้านช่องในย่านนี้อย่างสนใจ จนทั้งคู่เดินมาถึงหน้าร้านเหล้าร้านหนึ่ง แขกที่นั่งส่วนใหญ่เป็นชาวต่างชาติ แต่จู่ ๆ ก็มีหญิงสาวคนหนึ่งพุ่งพรวดออกมาชนเข้ากับร่างบางจนทำให้เธอล้มกระแทกพื้น
“โอ๊ะ!” หญิงสาวอุทานออกมาเสียงเบา
“มึงหยุดตรงนั้นนะอีแย้ม” ชายร่างหนาวิ่งตามหญิงสาวที่วิ่งออกจากร้านตะโกนเสียงดัง
ชัดรีบประคองหนุ่มน้อยของเขาขึ้นยืน ก่อนจะกันให้เธออยู่ด้านหลังของตัวเองป้องกันไม่ให้เธอเจ็บตัวอีก หากสายตากลับมองกลุ่มคนที่กำลังทะเลาะกันด้วยความหวาดระแวง
“มึงกลับไปรับแขกประเดี๋ยวนี้นะอีแย้ม” เสียงชายคนเดิมยังคงตะโกนก้องเช่นเคย
“ข้ามิกลับ ข้าอยากกลับบ้านข้าไม่อยากขายตัวอยู่ที่นี่แล้ว”
“มึงกลับบ้านมิได้ดอกนังแย้ม พ่อกับแม่มึงขายมึงให้ข้าแล้ว มึงต้องทำงานใช้หนี้ให้ข้าก่อน”
“เท่าไหร่ พี่คนนี้เขาติดหนี้คนนั้นเท่าไหร่” หนุ่มน้อยที่ยืนด้านหลังชัดสะกิดเอวเขาแล้วถามเสียงเบา
“อยากรู้เพื่อเหตุอันใด”
“ถามให้หน่อย”
ชัดหันมองตากลมอย่างอ่อนใจ ผู้หญิงนี่ใจอ่อนกันทุกคนหรือเปล่านะ “ติดหนี้เขาเท่าไหร่”
แย้มที่หน้าตายับเยินเพราะถูกเจ้าหนี้ตบตีเงยหน้ามองสองหนุ่ม ก่อนจะนั่งคุกเข่ายกมือไหว้เพื่อขอความช่วยเหลือ “ช่วยอิฉันด้วยเจ้าค่ะนายท่าน”
“ติดหนี้เขาเท่าไหร่” ครั้งนี้หนุ่มน้อยหน้ามนยื่นหน้าเข้ามาถามเองด้วยความเห็นใจ
“หะ...ห้าสิบบาทเจ้าค่ะ”
“ห้าสิบบาท!” หนุ่มน้อยอุทานเสียงดัง ไม่ใช่ว่าอุทานเพราะเยอะ แต่อุทานเพราะน้อยมากสำหรับเธอ หรืออาจจะสำหรับครอบครัวของเธอด้วย เพราะเมืองกลางวันที่เธอมาซื้อของก็เห็นว่านาจจ่ายไปหลายสิบบาท
“ช่วยอิฉันด้วยเจ้าค่ะนายท่าน” แย้มยกมือไหว้ขอร้อง สองหนุ่มมองหน้ากันแล้วชัดส่ายหน้าไม่เห็นด้วยที่นิลจะยื่นมือเข้าไปช่วยในครั้งนี้ เพราะละแวกนี้มีคนเดือดร้อนเช่นนี้อีกมากหากช่วยคนนี้แล้วมีคนอื่นเข้ามาขอความช่วยเหลืออีกจะเกิดอะไรขึ้น
“ฉันจะซื้อตัวพี่คนนี้ต่อจากนายหน้ายักษ์นี่ได้ไหม” นิลถามเสียงเบา
“ได้ขอรับ” ชัดตอบเสียงเบาเช่นกัน ท่าทีกระซิบกระซาบของสองหนุ่มอยู่ในสายตาของคนแถวนั้น
“นายท่านจักซื้อนังแย้มหรือไม่ขอรับ” นายหน้ายักษ์เข้ามาถามสองหนุ่มเสียงอ่อน
“ซื้อ” หนุ่มน้อยรีบตอบทันที พร้อมทั้งล้วงกระเป๋าว่ามีเงินติดตัวมาเท่าไหร่ เธอแอบหยิบเงินจากกล่องของนิลมาหลายสิบ หากไม่พอหยิบยืมเพื่อนใหม่ก่อนก็คงไม่เป็นไร
“ขอรับ” นายหน้ายักษ์ยอมอย่างง่ายดาย สองหนุ่มจึงต้องหันหน้าเข้าหากันเพื่อปรึกษาเรื่องเงิน
“คุณหนูมีถึงห้าสิบบาทหรือไม่ขอรับ”
นิลหยิบถุงเงินออกมาเทลงบนฝ่าเงินก่อนจะยิ้มแหย ส่ายหน้าส่งไปให้เขา “ไม่ถึง นายมีเยอะไหม ฉันขอยืมก่อน”
ชัดได้ฟังแล้วก็ส่ายหน้าอ่อนใจ ไม่มีเงินแต่กลับกล้าจะรับใช้หนี้แทนคนอื่น คนมากประสบการณ์จึงหันมาสั่งนายหน้ายักษ์เสียงเรียบ
“วันพรุ่งไปที่เรือนเศรษฐีมั่น ไปรับเงินที่นั่น”
“ขอรับ”
เมื่อตกลงเรื่องเงินกันเรียบร้อย ชัดก็ก้มลงสั่งแย้มเสียงเรียบเช่นกัน “เอ็งกลับไปเก็บของ วันพรุ่งไปที่เรือนเศรษฐีมั่นพร้อมกันกับเจ้าหนี้ของเอ็ง ส่วนคืนนี้ก็ไปพักผ่อนได้”
“เจ้าค่ะนายท่าน”
ชัดจับข้อมือหนุ่มน้อยและรีบพาเดินออกไปจากจุดนี้ให้เร็วที่สุด นิลจึงทำได้เพียงโบกมือลาหญิงสาวที่ตนเพิ่งช่วยเหลือ “เจอกันพรุ่งนี้นะแย้ม”
พ้นจากกลุ่มนั้นร่างบางก็พยายามจะเดินนำหน้าชัด หากชายหนุ่มกลับไม่ยอมปล่อยมือเธอง่าย ๆ
“ปล่อยมือฉันได้แล้ว”
“ปล่อยมิได้ขอรับ”
“ทำไมจะไม่ได้”
“กระผมไม่อยากให้คุณหนูเจ็บตัวอีกขอรับ” ชัดอธิบายเสียงอ่อน
“ฉันไม่เจ็บสักหน่อย นายไม่ต้องห่วงมากเกินไปก็ได้ ฉันไม่ได้อ่อนแอ ฉันไม่ได้ต้องการให้ใครมาปกป้อง”
“แต่คุณหนูเป็นผู้หญิงนะขอรับ จะทำตัวเก่งเกินชายมันไม่งาม”
“ไม่งามตรงไหน ความเข้มแข็งของคนทำให้ฉันไม่งามที่ตรงไหน” นิลยื่นหน้าเข้ามาถามชัดใกล้ ๆ ตากลมจ้องใบหน้าหล่อเหลาของเขาอย่างไม่พอใจ “ถึงเป็นหญิงหากอยากเข้มแข็งมันผิดหรือไง”
“แปลก...” ชัดเอ่ยแค่นั้นก็ยอมปล่อยข้อมือบางให้เป็นอิสระ แล้วเดินตามหลังช้า ๆ เพื่อเฝ้าดูแลเธออยู่ห่างตามที่เธอต้องการ
เดินมาถึงหน้าโรงชำเรา ชัดก็รีบเดินเข้ามาใกล้และตั้งใจจะดึงมือบางให้เดินไปทางอื่น แต่เหมือนหนุ่มน้อยเองจะรู้ทัน เธอรีบวิ่งเข้าไปในนั้นทันที โดยไม่ถามคนที่มาด้วยสักคำว่าเข้าไปผ่อนคลายในนี้ไหม
“คุณหนู!” ชัดเผลออุทานเสียงดัง ก่อนจะต้องรีบเดินตามเข้าไป สิ่งที่เห็นถึงกับทำให้เขาอยากยกมือกุมขมับ ตอนนี้คุณหนูใหญ่แห่งเรือนพระยากำลังนั่งกอดสาวสวยนางหนึ่งด้วยใบหน้าระรื่น ไม่ได้ทำหน้ารังเกียจดังเช่นหญิงสาวชนชั้นสูงคนอื่น ๆ แต่กลับทำตัวสนุกสนานกลมกลืน หากไม่รู้ว่าเธอเป็นหญิงเขาก็คงจะเชื่อว่าเธอเป็นหนุ่มน้อยเหมือนดั่งเช่นคนในโรงชำเราแห่งนี้
ร่างสูงเดินเข้าไปถึงก็ยิ่งอ่อนใจหนักขึ้นไปอีก
“น้อง ๆ ขอผู้หญิงให้พี่ชายคนนี้สักสามคน ขอสวย ๆ เลยนะ”
“เจ้าค่ะนายน้อย”
ชายหนุ่มมองแล้วก็อ่อนใจ ทำได้เพียงยอมนั่งลงตรงข้ามกับหนุ่มน้อยที่กำลังยกเหล้าเข้าปากอย่างเมามันส์ คนพามาจึงทำได้เพียงเสียใจ แต่การเข้ามาที่นี่ก็ดีเช่นกัน อย่างน้อยก็ไม่ต้องกังวลว่าจะได้เจอกับคนรู้จัก เนื่องจากสถานที่ ๆ เขามักจะมากับเพื่อนคือคลับหรูหราที่ต้องเดินไปอีกหนึ่งร้อยเมตร ไม่ใช่ที่นี่
นิลดื่มเหล้าได้โดยไม่เคอะเขิน คล้ายกับว่าเคยดื่มมาเป็นประจำ อีกทั้งท่าทางโอบกอดหญิงนางโลมช่างเหมือนชายหนุ่มเสเพลมากกว่าหญิงชนชั้นสูงทั่วไป นี่หรือสตรีที่จะมาเป็นภรรยาเอกของท่านหมื่น ลูกพระยาทั่วไปเขาทำตัวเช่นนี้หรือไม่ ไม่น่าจะมี คงมีนางผู้เดียวที่กล้าทำอย่างนี้ กล้าออกจากบ้านกลางดึกกับเพื่อนชาย แถมยังวิ่งเข้าโรงชำเราได้อย่างไม่เคอะเขิน
เวลาผ่านไปครึ่งชั่วโมงหนุ่มน้อยที่ดื่มเหล้าเอาเป็นเอาตายก็ถูกพี่ชายแบกขึ้นหลังกลับบ้านอย่างหมดสภาพ ชัดเดินช้า ๆ ไม่เร่งรีบ เนื่องจากนิลตัวเล็กจึงไม่ทำให้เขารู้สึกลำบากอะไรหากต้องแบกเดินทั้งคืนก็ไม่ใช่ปัญหา แต่ปัญหาที่ต้องขบคิดกลับเป็นเรื่องที่ว่า ทำอย่างไรจะเอาคนเมาเข้าไปไว้ในห้องนอนของเธอได้
อีกไม่กี่ชั่วยามก็จะเช้าแล้วคงไม่ใช่เรื่องดีหากมีใครอื่นเห็นว่าคุณหนูใหญ่เมาเหล้าไร้สติเช่นนี้ ตอนนี้ต้องรีบกลับเพื่อแก้ปัญหาในข้อนี้ ตัดสินใจพลาดพาเธอออกมาแล้ว ก็ต้องยอมรับแต่หากพลาดทำให้คนอื่นจับได้ นี่คือสิ่งที่เขาจะยอมรับไม่ได้