ซ่อนกลิ่นซ่อนตาย

เมื่อหล่อนขึ้นมาบนรถแล้ว เขาก็ขับออกจากตรงนั้น สูดหายใจยาวๆเฮือกใหญ่ รู้สึกโล่งอกอย่างยิ่ง ที่พ้นมาจากบริเวณอันน่ากลัวนั้นได้
“ท่าทางคุณกลัวอะไร”
ซ่อนกลิ่นถาม หล่อนนั่งเบาะหน้าคู่มากับเขา สายตามองตรงไปข้างหน้า ขณะถามก็ไม่ได้เหลียวมองเขาเลย
“เอ้อ เปล่า แต่แถวนั้นมันเปลี่ยว”
“ไม่เห็นจะน่ากลัวที่ตรงไหน”
“เธอไม่กลัวเลยหรือ”
“ฉันผ่านไปผ่านมาไม่เห็นมีอะไร”
“เธอใจกล้ากว่าฉันเสียอีก”
“คุณกลัวอะไร”
“กลัวผี”
“คุณไปทำอะไรให้ผีโกรธ จึงได้กลัว”
“เปล่า...”เขารีบปฏิเสธ “ฉันไม่ได้ทำอะไร”
“ไม่ได้ทำอะไรให้เขาโกรธ ก็ไม่ต้องกลัว แต่คุณทำเหมือนกับไปฆ่าเขาตาย”
สะดุ้งเฮือก เย็นไขสันหลัง เหงื่อแตกพลั่กๆออกมาเปียกชุ่มตัว ซึมออกมาตามใบหน้า หัวใจก็เต้นระรัวอยู่ในอก
ทำไมต้องพูดอย่างนี้ด้วยนะ คำพูดแบบนี้ทำให้เขาหวาดหวั่นเป็นที่สุด
“ฉันพูดอะไรผิดหรือคะ”
“เอ้อ เปล่า”
“หมายความว่าฉันพูดถูกใช่ไหม คุณเคยทำให้เขาตายใช่ไหม”
“ไม่ ไม่ใช่”วีรยศสั่นหัวปฏิเสธวุ่นวาย “ไม่มีอะไรอย่างนั้นหรอก เธออย่าพูดล้อเล่นกับฉันอย่างนี้ซี ทำให้ฉันใจคอไม่ดีไปหมดแล้ว”
“ฉันนึกยังไงก็พูดอย่างนั้น”
“ขอร้องเธออย่านึกยังงั้นอีกเป็นอันขาด”
มือที่กุมพวงมาลัยสั่นอย่างเห็นได้ชัด มันเกือบจะทำให้เขาบังคับรถไม่อยู่ บางครั้งก็เฉไฉวูบวาบ ส่ายไปซ้ายทีขวาที จนรถคันหลังต้องกดแตร บางคันกะพริบไฟเตือน
เขาสูดหายใจลึกๆ เรียกสติกลับมา ...ต้องตั้งสติ - ต้องตั้งสติ -- เขาบอกตัวเอง
ในที่สุดเขาเลี้ยวซ้ายเข้าถนนที่แยกมุ่งสู่บ้านของเขา ซ่อนกลิ่นไม่พูดอีกเลย หล่อนนั่งเงียบกริบ และเมื่อเขาชำเลืองดู หล่อนช่างเหมือนรูปปั้น
อีกไม่นานนักก็ถึงบ้าน เขาเพิ่งนึกได้ว่าหล่อนไม่มีกระเป๋าหรือข้าวของอะไรติดมือมาเลย ชุดที่หล่อนสวมก็ดูเหมือนว่าจะเป็นชุดเดิมที่เจอกันครั้งแรก
นุ่งผ้าซิ่น เสื้อสีขาวแบบโบราณ ที่เขาเคยเห็นคนแถวต่างจังหวัดใส่ไปทำบุญกันในวันพระวันศีล และเนื้อตัวหล่อนมีกลิ่นหอมแปลกๆ
แต่บางครั้ง มันก็เหมือนจะไม่ใช่กลิ่นหอม บอกไม่ได้ว่าเป็นกลิ่นอะไร
พอถึงบ้าน บุศรินทร์มองซ่อนกลิ่นอย่างไม่สบายใจ
ทำไมต้องเป็นแม่คนนี้ด้วยนะ หล่อนคิด ทำไมไม่ได้คนอื่นมา คืนแรกที่เจ้าหล่อนเข้ามาในบ้าน แม่ผัวของหล่อนก็ลื่นล้ม แล้วถ้าเข้ามาอยู่หลายๆวัน จะเกิดเหตุร้ายอะไรขึ้นบ้างก็ยังไม่รู้