ราชันย์พ่ายรัก

เมื่อชายหนุ่มผู้รักอิสระเป็นที่สุดต้องตกกระไดพลอยโจนแต่งงานกับสาวน้อยหน้าใสรุ่นราวคราวลูกอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ความสงบเงียบที่เคยมีก็ถูกป่วนซะจนย่อยยับ ชีวิตของเขานับจากนี้จะไม่มีวันเหมือนเดิมอีกแล้ว ทั้งหมดเป็นเพราะเธอคนเดียว..

---ตัวอย่าง---

คะนิ้งเดินดุ่มๆเข้าไปภายในห้อง สาวเท้าไปหยุดอยู่ข้างเตียงที่ชายหนุ่มนั่งอยู่ด้วยใบหน้าที่บูดบึ้งพร้อมจะหาเรื่อง วางซองน้ำตาลลงบนโต๊ะข้างหัวเตียงกระแทกกระทั้นขั้นสุด พร้อมกับจ้องหน้าอีกฝ่ายเขม็ง!...

"อะไร? แล้วนี่..เป็นอะไรเรา โกรธใครมา?" พอหายตกใจก็ยิงคำถามทันที คิ้วหนายังคงขมวดมุ่น "แล้วนี่อะไร..หือ!!" เหลือบมองซองบนโต๊ะสลับกับมองหน้าคนที่ถือมันเข้ามาด้วยความงุนงง

"ก็จดหมายที่เป็นสาเหตุทำให้นายหัวราชันย์ต้องลำบากลำบนดั้นด้นขึ้นมาถึงที่นี่ยังไงล่ะคะ!" ประชดประชันไม่หยุด น้ำเสียงกระแทกแดกดัน เม้มปากบางเข้าหากันจนแน่นแก้มป่องพองลมไปตามอารมณ์ที่กำลังขุ่นมัว

"จดหมาย!..ลำบากลำบน!..ดั้นด้นมาอีก!..นี่ช่วยพูดอะไรให้มันเข้าใจง่ายๆหน่อยได้ไหม?" 'ยัยแก้มป่องเอ้ย! นี่กำลังโกรธใครอยู่ใช่ไหมเนี่ย? แต่ก็..น่ารักชะมัดเลย' ราชันย์แอบคิดพร้อมกับยกยิ้มอย่างอารมณ์ดี "แต่เดี๋ยวก่อน!! เราเรียกฉันว่าอะไรนะเมื่อตะกี้ ฟังไม่ชัด!!"

"ก็เรียกว่านายหัวราชันย์ไงคะ! ตัวเป็นคนบอกให้เรียกเอง..ทำเป็นลืม! แก่แล้วก็เงี้ย!!! หู...!!" กลอกตามองบนพึมพำทำปากขมุบขมิบ ท่าทางแสนงอนทำเอาหนุ่มใหญ่หัวใจกระชุ่มกระชวยขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้..

"นี่..ได้ยินนะ!!" 'แหมหาว่าเราแก่' กอดอกยกคิ้วขึ้นสูงจ้องคนตัวเล็กกว่าท่าทางกวนๆ

คะนิ้งทำเมิน เชิ่ดหน้าบ๋องแบ๋วขึ้นสูง ก่อนจะเริ่มสาธยาย...

"ก็จดหมายของคุณปู่ราชาคุณพ่อของนายหัวไงคะ! จดหมายที่เขียนไว้ว่าคะนิ้งต้องแต่งงานกับนายหัวราชันย์เป็นเวลาสองปี แล้วคุณปู่จะยอมยกหนี้ให้กับครอบครัวคะนิ้ง แต่นายหัวกลัวว่าคะนิ้งจะไม่ยอมแต่งด้วยแล้วตัวเองก็จะต้องสูญเสียทรัพย์สมบัติอันมากมายก่ายกองให้กับครอบครัวคะนิ้ง นายหัวก็เลยต้องรีบขึ้นมาที่นี่..ทีนี้จำได้รึยังคะ?"

ร่ายยาวเป็นหางว่าวจนราชันย์ฟังแทบไม่ทัน แต่ที่พอจะจับใจความได้ ก็คือ..เธอกำลังต่อว่าเขา หาว่าเขางกกลัวเธอและครอบครัวจะมาเอาสมบัติของเขาไป เลยต้องรีบแจ้นมาหาถึงที่นี่ 'หนอยยัยตัวแสบ คิดได้นะ!'

"เดี๋ยวนะ งั้นก็แสดงว่า..เราก็รู้แล้วนะสิว่าจะต้องแต่งงานกับฉันนะ..หือ!" 'แล้ว..ไหงหน้าตาเจ้าหล่อนดูดีใจขนาดนี้ว่ะเนี่ย!!' จ้องสาวน้อยเขม็ง ดูท่าจะไม่ค่อยดี..

"ใช่ คะนิ้งรู้แล้ว!" เชิ่ดใบหน้างดงามจิ้มลิ้มขึ้นอย่างถือดี แก้มป่องไม่เลิก อารมณ์ไม่ดีขั้นสุด

"รู้แล้วก็ดี จะได้รีบจัดงานแต่งให้มันเรียบร้อยไปเลย เพราะฉันต้องรีบกลับภูเก็ตภายในอาทิตย์นี้!" เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น ขัดใจที่เห็นหน้าหวานๆงอง้ำบูดบึ้ง เพียงแค่รู้ว่าจะต้องแต่งงานกับคนอย่างนายหัวราชันย์ 'มันน่านักเชียว'

"แต่คะนิ้งไม่แต่ง!" สะบัดหน้าใส่ ยังไงก็ไม่ยอม กอดอกยืนจ้องตาคมของอีกฝ่ายเขม็ง ทำตัวเป็นเม่นตัวน้อยที่พร้อมจะสะบัดขนเข้าใส่คู่ต่อสู้อยู่ตลอดเวลา

คว้าซองน้ำตาลขึ้นมาแล้วหยิบกระดาษเอสี่ที่ตัวเองบรรจงเขียนสัญญาขึ้นใหม่อีกฉบับเมื่อสองชั่วโมงที่แล้วออกมายื่นไปตรงหน้านายหัวราชันย์

"อะไร??" หน้ายุ่งๆตวัดสายตาลงมองกระดาษสีขาวเขียนด้วยลายมือเป็นระเบียบ เนื้อหาเรียงรายเรียบร้อยลากยาวจนเต็มหน้ากระดาษ

"สัญญา..!! คะนิ้งเขียนขึ้นเองกับมือ!" ยื่นเข้าไปใกล้จนแทบจะทิ่มตานายหัวอยู่รอมร่อ ดีที่เบี่ยงหลบทัน

"สัญญาบ้าบออะไรอีก..ฉันไม่อ่าน..ขี้เกียจ!!" หน้าตายียวนตอบแถมยังเมินใส่ไม่ยอมอ่านสัญญาที่คะนิ้งตั้งใจเขียนขึ้นมาอย่างดิบดี

"นายหัวต้องอ่าน เพราะมันคือผลประโยชน์ของนายหัวโดยตรง..รับไปค่ะ!!" สะบัดเสียงใส่ ยื่นออกไปจนสุดแขนเกร็งจนปวดหนึบไปหมดแล้ว "อ่านจบแล้วก็เซ็นๆ จะได้รีบๆกลับไปซะที!" ประโยคหลังพึมพำกับตัวเองเบาๆ

"ฉันไม่อ่าน แล้วก็จะไม่มีการล้มเลิกงานแต่งงานครั้งนี้เด็ดขาด..เข้าใจตรงกันนะ!!" 'เพราะว่าเธอต้องแต่งงานกับฉันรู้ไว้ซะด้วย..ยัยแก้มป่อง ดูซิ..ทำเป็นพองลมจวนเจียนจะแตกอยู่แล้ว'

ราชันย์ยืนยันเสียงเข้ม จ้องลึกเข้าไปในดวงตากลมโตด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงได้เคืองนักเพียงแค่ได้รู้ว่าคะนิ้งไม่อยากแต่งด้วย แต่ที่รู้แน่ๆก็คือ ยังไงๆเขาก็ต้องแต่งงานกับสาวน้อยที่กำลังพยศอยู่ตรงหน้าเขาตอนนี้ให้ได้!!

"คะนิ้งไม่แต่ง ไม่อยากแต่ง คะนิ้งจะไม่แต่งงานกับนายหัว..ได้ยินไหมคะ!!"

"ไม่ได้..เราต้องแต่ง!!!" เสียงแข็งไม่แพ้กัน ลุกพรวดขึ้นจากเตียงยืนประจันหน้าคนตัวเล็กที่ยืนแหงนคอเถียงเขาคอเป็นเอ็น 'ตัวกระเปี๊ยกเดียวทำมาอวดดี'