สมิงสาว ไม่ประสารัก

สมิงสาว ที่เดิมทีเธอเป็นเพียงเด็กน้อยน่ารักคนหนึ่ง แต่เมื่อเธออายุได้ 12 ปี เธอก็ถูกครอบครัวนำมาปล่อยไว้ในป่าดิบชื้นเพียงลำพัง เหตุผลก็เพราะว่าเด็กน้อยมักจะกลายร่างเป็นเสือโคร่งจนทำให้คนในครอบครัวเกิดความหวาดกลัว
หลังจากนั้น เธอก็ใช้ชีวิตเงียบ ๆ คนเดียวเสมอมา จนกระทั่งวันหนึ่ง เขาก็ปรากฏตัวขึ้น.. ซึ่งนั่นทำให้ชีวิตเหงา ๆ ในป่าใหญ่ของเธอต้องเปลี่ยนไป

มาติดตาม เรื่องสั้น ของนายพรานหนุ่มวัยกลัดมันกับสมิงน้อยไร้เดียงสาไปพร้อม ๆ กันนะคะ


ตัวอย่าง

ฮึบ!!!
ร่างสูงกำยำของดาวเหนือพุ่งตรงเข้าข้างลำตัวเสือโคร่งพร้อมกับใช้ท่อนแขนที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามโอบรัดรอบลำคอหนาของสัตว์สี่เท้าเข้าด้วยแรงชายชาตรีทั้งหมดที่มี
"กรี๊ดดดดดด!!! ปล่อยนะ!!"
"!!!" เหมือนเขาจะหูฝาด ดาวเหนือมองไปรอบ ๆ กายของเขาด้วยความประหลาดใจ เหมือนเมื่อครู่นี้เขาได้ยินเสียงใส ๆ ของหญิงสาวเปล่งออกมาดังลั่นอยู่ใกล้ ๆ เขา แต่ทว่า เมื่อมองดูซ้ายขวาหน้าหลังแล้วกลับพบเพียงความว่างเปล่า สัตว์ป่าน้อยใหญ่ในละแวกนั้นเริ่มแตกตื่นจากการกระทำอันอุกอาจของเขาจนพากันถอยกรูดออกจากบริเวณนั้นเป็นแถบ ๆ

"ฮะ ฮ่า... ได้แล้ว ตัวเมียซะด้วยสิ" เขาหันกลับมาสนใจสัตว์ที่เขากำลังใช้ท่อนแขนรัดคอ กรงเล็บทั้งสี่ไม่สามารถทำอะไรเขาได้เลยแม้แต่น้อย
"อึก.. ปล่อยนะ ไอ้พรานบ้า ปล่อย!!"
"ดะ เดี๋ยวนะ" เขาได้ยินอีกแล้ว... เป็นเสียงผู้หญิงไม่ผิดแน่ แถมยังกำลังด่าว่าพรานซึ่ง ณ ที่แห่งนี้ก็มีเพียงเขาคนเดียวเท่านั้น
"ฮือ... เจ็บ เจ็บไปหมดแล้ว" เสียงโอดครวญดังขึ้นอีกครั้ง เพราะแรงมหาศาลที่พรานหนุ่มใหญ่ใช้รัดรอบคอของเสือนั่นทำให้ใครบางคนกำลังร้องโอดครวญด้วยความเจ็บปวด และในตอนนั้นเอง ร่างหนาใหญ่ของเสือโคร่งก็กลับกลายมาเป็นร่างเล็กอรชรของหญิงสาวผิวขาวผมยาวสลวยถึงบั้นท้าย ขนปุกปุยลายพาดกลอนกลับกลายเป็นผิวเนื้อเนียนละเอียดผุดผ่องปราศจากอาภรณ์ใด ๆ ปกปิด

"เห้ย!!!" ดาวเหนือที่สังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงของร่างเสือโคร่งที่เขาพึงจับได้ก็ร้องออกมาด้วยความตกใจ แต่ถึงกระนั้นเขาก็ยังไม่ยอมคลายอ้อมแขนออกให้หญิงสาวได้เป็นอิสระ
"ปล่อยนะ ปล่อย!" มือบางผลักแผงอกแกร่งให้ห่างออกจากกาย แต่ทว่ายิ่งผลักเขาก็ยิ่งรัดร่างเธอแน่นกว่าเดิม ผิวเนื้อเนียนนุ่มขาวผ่องทำให้ดาวเหนือไม่อาจจะละมือจากร่างของเธอได้
"นี่เธอ เป็น.. เสือสมิงใช่ไหม.."
"สมิง? อะไรคือเสือสมิง? หนูไม่รู้! ปล่อยหนูได้แล้ว!" ร่างเล็กดิ้นเร่า ๆ ภายในอ้อมแขนแกร่ง นั่นทำให้ส่วนนูนของหญิงสาวสะบัดสับส่ายไปมาจนพรานหนุ่มลอบกลืนน้ำลายให้กับภาพตรงหน้า
"เข้าใจแล้ว เข้าใจแล้ว จะปล่อยแล้ว แต่อย่าพึ่งไปไหนนะ คุยกันก่อน ฉันไม่ทำอะไรหนูหรอก" ฝ่ามือหนาลูบเบา ๆ บนต้นแขนเล็กเพื่อเป็นการปลอบประโลมเด็กสาวที่กำลังตื่นตระหนก แล้วค่อย ๆ คลายท่อนแขนออกจากรอบคอเล็กเพื่อให้เธอได้เป็นอิสระ

แต่ทว่า.. ทันทีที่ร่างเล็กเป็นอิสระ หญิงสาวก็พุ่งตัวออกจากนายพรานหนุ่มไปเกือบสิบเมตรและแอบร่างหลบหลังต้นไม้ เหลือโผล่ออกมาเพียงหัวเพื่อเฝ้าดูว่านายพรานผู้นี้จะทำอะไรต่อไป
"นี่แม่สาวน้อย ฉันไม่ทำอะไรจริง ๆ ไม่เชื่อเหรอ งั้นดูนี่" ดาวเหนือปลดอาวุธทั้งหมดวางลงกับพื้น รวมถึงเป้ใบใหญ่ที่เขาสะพายขึ้นหลังมาด้วย จนตอนนี้เขาเหลือเพียงตัวเปล่าจริง ๆ แต่ถึงกระนั้นร่างบางก็ยังไม่ยอมออกมาจากที่กำบัง เธอทำเพียงมองเขาด้วยใบหน้าจิ้มลิ้มที่คิ้วทั้งสองข้างขมวดเป็นปมด้วยความที่ยังไม่ไว้ใจเขานัก
"เอาล่ะ.. งั้น.. ฉันจะนั่งรอเธออยู่ตรงนี้นะ รอให้เธอออกมาเอง แค่ออกมาคุยกันแค่นั้นเอง.. " เขายังคงพยายามตะล่อม และปฏิบัติกับเธออย่างใจเย็น
จวบจนเวลาผ่านพ้นไปหลายสิบนาที คนทั้งสองทำเพียงลอบมองกันเงียบ ๆ หญิงสาวก็ไม่มีทีท่าว่าจะหนีไปไหน เพียงแค่ตอนนี้เธอยังไม่อยากขยับกายเข้าหาเขาเพียงเท่านั้น

และในตอนนั้นเอง ดาวเหนือก็เปิดซิปกระเป๋าเป้ของตัวเองแล้วหยิบของบางอย่างออกมา คนที่นั่งซุ่มอยู่ไม่ไกลเพ่งมองดูของสิ่งนั้นด้วยหัวใจที่เต้นตุบตับด้วยความหวาดเกรงว่าจะเป็นอาวุธหรือเปล่า แต่ในตอนที่นายพรานหนุ่มฉีกซองแล้วนำของสิ่งนั้นเข้าปาก เธอก็รู้ได้ทันทีว่า.. นั่นคือของกิน

เวเฟอร์เคลือบช็อกโกแล็ตที่เขาซื้อมาจากในเมืองถูกหยิบขึ้นมาชูแล้วโยกไปมายั่ว ๆ ก่อนจะส่งมันใส่ปากเป็นคำที่สองแล้วเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย การกระทำของเขาสร้างความสนใจให้ใครบางคนได้ไม่น้อย จากที่เคยรักษาระยะห่างอยู่ราว ๆ สิบเมตร ตอนนี้ร่างเล็กเริ่มขยับกายเข้ามาใกล้อีกหน่อย แล้วก็อีกหน่อย เธอรู้สึกเพียงว่า หากเธอเข้าหาเขาช้าไปกว่านี้ ขนมในมือเขาอาจจะถูกเขากินจนหมดก่อนที่จะแบ่งให้เธอก็ได้
"อยากกินเหรอ" เขาถามพร้อมแสดงท่าทางที่ไม่สนใจเธอเท่าไหร่นักพร้อมกับส่งขนมเข้าปากตัวเองไปอีกหนจนแท่งยาว ๆ ของเวเฟอร์นั้นสั้นลงจนแทบจะหมดซองแล้ว

"ขอหนูกินบ้าง" เสียงใสเอ่ยขึ้นอีกครั้งหลังจากที่ไม่ได้ยินมาพักหนึ่ง ร่างบางขยับเข้าหาเขาจนเรียกได้ว่าตอนนี้ทั้งสองอยู่ห่างกันแทบไม่ถึงสองเมตร