คืนรัก

‘เมื่อในวันนี้มิอาจมอบความรัก...ก็จงคืนหัวใจภักดิ์และคืนรักให้แก่กัน’

สิบกว่าปี...ที่เฝ้ามองเขาก้าวไปข้างหน้าโดยทิ้งความรักของเราเอาไว้เบื้องหลัง
สิบกว่าปี...ที่ถูกเขามองข้ามหัวใจภักดีที่มอบให้
สิบกว่าปี...ที่ได้แต่ยกยิ้มราวกับมิรู้สึกถึงสิ่งใดเมื่อได้รับเพียงความเย็นชา
สิบกว่าปี...ที่เฝ้าปลอบตนเองว่าท้ายที่สุดความรักจะหวนคืน
แต่วันนี้กลับรับรู้แล้วว่า...สิบห้าปีกว่าที่ตกหลุมรักพระองค์
มีเพียงตัวหม่อมฉันที่โง่งมเพราะหลงคิดว่าเราสองมี ‘รัก’ ให้แก่กัน

**************************

“หม่อมฉันรักและภักดีกับพระองค์มาตลอด...ทรงมองมิเห็นหรือแสร้งมองผ่านเพคะ”
นางยังคงทูลถามราวกับได้รับคำตอบจากภาพวาด
“หึ...” มือเรียวปลดภาพนั้นออกมา มองมันเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะโยนมันเข้าสู่กองเพลิง เฝ้ามองรูปวาดของนางและเขาที่ถูกเปลวเพลิงมอดไหม้ เช่นเดียวกับความรักของเราสองที่มิอาจหวนคืน
ความสัมพันธ์ที่นับวันยิ่งเลวร้ายของสองเรา...มาจบมันลงเถิดเพคะ
‘ขอคืนได้ไหมเพคะ...’ ในเมื่อพระองค์มิเคยมองเห็นหรือคิดจะหวนกลับ
‘ความรักที่หม่อมฉันเคยมอบให้กับพระองค์...ในวันนี้หม่อมฉันขอมันคืน’
เมื่อรักมิอาจหวนคืน...ก็จงคืนหัวใจให้แก่กัน
“หม่อมฉันจะลืมให้หมดสิ้น...ความรักระหว่างสองเรา”
ปล่อยให้มันมอดไหม้...จบลงพร้อมกับเปลวเพลิงเช่นเดียวกับชีวิตหม่อมฉันเถิดเพคะ