วิมานจอมปลวก

“เทพธิดาท่านจะเอาข้าวมาให้กิน ถ้าหลานลืมตาเทพธิดาเขาไม่กล้ามา”
ผมตาลุกโพลง เทพธิดามีจริงหรือนี่ รู้สึกดีใจที่จะได้เห็นเทพธิดานางฟ้า เพราะตั้งแต่เกิดมาไม่เคยพบเคยเห็นเลย
“เทพธิดา... สวยมากไหมครับ” ผมรู้สึกใจเต้นตึ๊กตั๊กและเกิดอาการกระปรี้กระเปร่า
“สวยหรือไม่สวย อย่าไปรู้ ไปเห็นเขาเลย หลับตาซะ” พ่อคุณศรีนุ้ยกล่าวเสียงแข็ง ๆ
“อ้าวแล้วกัน...เป็นเทพธิดา นางฟ้า นางสวรรค์ทั้งที ให้ลูกหลานได้เห็นได้ชมบุญบารมีบ้างไม่ได้หรือ ผมจะได้นำไปบอกเล่าให้คนอื่นได้ฟังบ้าง”
“ไม่ได้ ! นั่นแหละยิ่งร้าย” พ่อคุณปฏิเสธเสียงแข็งเฉียบขาดและไม่ยิ้ม
“ทำไมละครับ” ผมยิ่งสงสัย
“หลานเริ่มเป็นหนุ่มแล้ว เทพธิดาเขาอาย”
“จะอายเอยอะไรกัน เทพธิดานางฟ้านี่ยังป่าเถื่อนชะมัด” ผมสนุกที่ได้ต่อคำกับชายชรา
“กับเทวดาด้วยกันเขาไม่อายหรอก แต่กับหลานเขากลัว… เพราะมนุษย์ชอบคิดอะไรลามก”
“เอ๊ะ! มันยังไงกัน ทำไมพ่อคุณมาว่าผมแบบนั้น” ผมรู้สึกไม่พอใจ
“เทพธิดาเขาไม่ใส่เสื้อ เอ็งจะดูนมเขา“ พ่อคุณศรีนุ้ยพูด ผมเลยหัวเราะออกมาดังลั่น