พ่ายรักซ่อนเล่ห์

ปัง! ปัง! ปัง!
เปรมสินีสะดุ้ง เธอกำลังจัดหนังสือและอุปกรณ์ส่วนตัวอยู่ที่โต๊ะเขียนหนังสือทางซ้ายมือที่ว่าง มันควรเป็นโต๊ะสำหรับเธอตามที่เจ้าของหอพักบอก เสียงเคาะทำให้เธอวางมือเดินไปเปิดประตู
“มาหาใคร?” คนด้านในเลิกคิ้วถามเสียงห้าวต่ำ ครั้นเห็นชายหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกันยืนหน้าตูมอยู่หน้าห้อง
“หืม...” จิตตฤนเบิกตาโพลงเหมือนถูกผีหลอก รูมเมตของเขาเป็นผู้หญิงได้ยังไง
“ฉันถามว่านายมาหาใคร ไม่ได้ยินหรือไง” เปรมสินียกไหล่ขึ้นถามย้ำเสียงห้าวต่ำกว่าเดิม
“ไม่ได้มาหาใคร ฉันพักห้องนี้” คนไม่สบอารมณ์ตอบห้วนจัด
“หา!” เปรมสินีตะลึง อ้าปากค้างอยู่สามวินาทีก่อนจะได้สติ เมื่อถูกเขาเดินเบียดเข้าไปอย่างคนไม่มีมารยาท จนร่างบางเซไปเล็กน้อยก่อนจะรีบเดินตามไป
จิตตฤนวางกระเป๋าสะพายลงบนโต๊ะเขียนหนังสือ กิริยานั้นไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเขาไม่อยากคุยกับเธอเลยสักนิด แต่เธอต้องถามให้ได้ความกระจ่าง ดวงตากลมโตจดจ้องเสี้ยวหน้าด้านข้างของผู้ที่เพิ่งมาถึงไม่วางตา
“นายพักห้องนี้ เป็นไปได้ไง”
“นั่นสิเป็นไปได้ไง คุณย่าบอกว่าจะมีคนมาพักร่วมกับฉัน แต่ไม่คิดว่าจะเป็นเธอและเป็นทอม”
จิตตฤนนิ่วหน้าหันมาปรายตามองเพื่อนร่วมห้องคนใหม่ตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าแล้วพูดตรงๆ แบบขวานผ่าซาก หนำซ้ำท้ายประโยคเขายังเน้นเสียงทำให้อีกฝ่ายอารมณ์พุ่งปรี๊ด ด้วยความโมโหที่ถูกมองด้วยสายตาเหยียดๆ เธอเป็นผู้หญิงร้อยเปอร์เซ็นต์แต่เหตุผลกลใดต้องแต่งตัวเป็นทอมเธอไม่จำเป็นต้องบอกใคร