พลับนิ่มเช่นข้าน่ะหรือ?

คัทซีน
" เจ้าอยากกินอะไร? "
จู่ๆเขาก็ถามนางขึ้นมา
" ยัง​ไม่รู้​ ข้าขอดูก่อน​ เดินไปด้านหน้าเถอะ" เซี่ยหมิงเอ่ย พลางเดินออกหน้ามู่หรงเยี่ยนมา ผู้คนเบียดเสียด​ไปมา​ชนนางซ้ายทีขวาที​พอนางหันมาก็ไม่เห็นมู่หรงเยี่ยนแล้ว
เซี่ยหมิงหน้าชา รู้สึกราวกับเด็กน้อยโดนปล่อยทิ้งไว้ท่ามกลางผู้คน
" มู่หรงเยี่ยน… มู่หรงเยี่ยน! "
นางหันซ้ายขวาพลางตะโกนออกไป​ ทว่าคนมากเกินไป​เสียงนางจึงดังไม่พอ​ ขณะที่นางร้อนใจนั้น​พลันมืออบอุ่นคู่หนึ่งก็ดึงมือนางไปกุมไว้
" ข้าอยู่นี่ " มู่หรงเยี่ยนเอ่ย
" ท่านหายไปไหนมา? " เซี่ยหมิงถาม​
นางปล่อยให้เขาจับมือจูงเดินไปด้านหน้า
" เมื่อครู่เจ้ารีบเดินเกินไปจึงทิ้งข้าไว้ด้านหลัง​ไม่รู้หรือ "
" ข้าจะรู้ได้อย่างไร​ ท่านขายาวออกเช่นนั้น​อย่างไรก็ต้องเดินตามข้าทัน "
" หมิงเอ๋อร์​ บางทีคนเราก็ต้องก้าวไปด้วยกันทีละขั้น​ ก้าวเดินพร้อมกันช้าๆอย่างมั่นคง​ เป็นที่พึ่งพาและให้ความช่วยเหลือผู้ที่ก้าวเดินข้างๆด้วยได้ "
เขาตอบพลางมองใบหน้านางอย่างจริงจัง
" ข้ารู้สึกการสนทนานี้แปลกๆ รีบไปเถอะ​ข้าหิวแล้ว​ ไม่อยากเสียเวลาแล้ว"
นางเปลี่ยนเรื่องทันควัน​ เปลี่ยนมาเป็นฝ่ายจูงเขาแทน​ มู่หรงเยี่ยนมองสตรีตรงหน้าด้วยแววตาขบขัน​ นางก็ยังคงเป็นนาง แม้ว่าดวงตาจะลดความแข็ง​กระด้างลงบ้างแล้ว ทว่า​นางยังคงทะนงตนไม่หาย
เดินมาถึงร้านหนึ่งนางก็หยุด
" ท่านป้า​ ข้าเอาเปาะเปี๊ยะไส้​เนื้อตุ๋น​สองชิ้น​ ไส้ผักสองชิ้น​ เจ้าค่ะ"
" ห้าอีแปะ​จ๊ะแม่นางน้อย "
ท่านป้าเจ้าของร้านส่งห่อเปาะเปี๊ยะ​ให้นาง
" ข้าจ่ายเอง "
มู่หรงเยี่ยนเห็นว่านางกำลังจะถอดแหวนหัวหยกให้แม่ค้า​ เขาจึงควักเงินมาจ่ายทันที
" ใครให้ท่านช่วยกัน "
เซี่ยหมิงกอดห่อเปาะเปี๊ยะ​แน่น​เดินนำหน้ามู่หรงเยี่ยนมานั่งที่เก้าอี้ไม้ตัวยาวใต้ต้นหลิวใกล้ๆตลาด​
" แหวนนั้นมีมูลค่าไม่ต่ำกว่าห้าสิบตำลึง เจ้าจะเอาแลกเปาะเปี๊ยะ​สี่ชิ้นเช่นนั้นหรือ "
เขาเอ่ย​ตอบ​ขณะนั่งลงข้างๆนาง​ ฟ้ามืดแล้วดวงจันทร์​เองก็ส่องสว่างสดใส แสงนวลกระทบใบหน้าสตรีตัวน้อยตรงหน้า​ทำให้เขารู้สึกว่า​ การได้รู้จักนางเป็นเรื่องที่ดีที่สุด​
เซี่ยหมิงกัดเปาะเปี๊ยะ​ชิ้นใหญ่ไส้ทะลัก​ เคี้ยวจนแก้มตุ่ย​
" มองอะไรกัน"
นางถามออกมาเมื่อเห็นว่าชายตางหน้าจ้องนางไม่กระพริบ
" ข้าเปล่า " เขาตอบทว่ายังคงมองริมฝีปากมันวาวของนางกำลังเคี้ยวอาหาร
" ท่านหิวหรือ " เซี่ยหมิงถามขึ้นเมื่อเห็นว่าเขาลอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่
" หิวสิ " เขาตอบ น้ำเสียงสั่นเล็กน้อยแฝงความนัย​
" มาสิ ข้าแบ่งให้ท่านสักชิ้น "
นางก้มลงหมายจะหยิบชิ้นใหม่ให้เขา ทว่า… มู่หรงเยี่ยนก็ลงมือกระทำการแย่งอาหารจากเซี่ยหมิงเสียแล้ว​เขาก้มลงมากัดเปาะเปี๊ยะ​ที่กัดแล้วในมือนางไปคำใหญ่​ ทั้งยังแย่งไปจากมือนางด้วย
" ท่าน… ทำอะไรน่ะ​ แย่งข้ากินทำไม "
เซี่ยหมิงโง่งมทันใด​ไม่เข้าใจเหตุผลของเขา​ สมองนางหยุดการทำงานชั่วคราว วิเคราะห์​สิ่งใดไม่ตกอีก​ นางมองเขาอย่างตกตะลึง​พอเห็นว่าเขากัดเปาะเปี๊ยะที่นางกินแล้ว​อีกคำ​ในใจก็สั่นไหวแปลกประหลาด​ รู้สึกจั๊กจี้​ขึ้นมาเสียเฉยๆ
" ข้าจะกิน​อันนี้​ เจ้ามีอะไรหรือ "
เขาเอ่ยพลางมองนางด้วยแววตาสุดแสนจะใสซื่อ?
" อ่อ… ช่างเถอะ " เซี่ยหมิงไม่เอ่ยอะไรต่อ​นางหยิบเปาะเปี๊ยะ​ชิ้นใหม่ขึ้นมากัด​แล้วอุทานออกมา
" อันนี้ไส้ผัก​ อร่อยมาก! "
สิ้นเสียงมู่หรงเยี่ยนก็ก้มหน้าลงมาที่เปาะเปี๊ยะ​ในมือของนางอีก ทว่าครานี้นางไม่ยอมแล้ว​ เซี่ยหมิงลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว
" ชิ้นนี้ของข้า​นะ… ในมือท่านยังมีอยู่เลย​อย่าคิดมาแย่งข้าอีก "
นางเอ่ยใบหน้าบัดเดี๋ยวแดงบัดเดี๋ยวดำ คิ้วงามขมวดแน่น
" ข้าชอบกินของในมือเจ้า มันอร่อยกว่าปกติ บางทีก็คิดว่านิ้วเจ้าก็น่าอร่อย! "

แนะนำให้ทุกคนลองโหลดตัวอย่างอ่านก่อนนะคะ จะได้ไม่ผิดหวังกับสำนวน เนื้อหา หรือบทบรรยาย ตัวไรท์เองทำทุกอย่าง ตั้งแต่ จัดชื่อเรื่อง ทำพื้นหลัง จัดหน้า ตรวจคำผิดซึ่งอาจมีเล็ดรอดไปบ้าง ขออภัย​นักอ่าน ณ.ที่นี้ด้วยค่ะ และสุดท้ายขอบพระคุณ​ทุกท่านที่สนับสนุนผลงานของไรท์นะคะ ขอบคุณค่ะ​