ถ้าพิกัดนี้มีคุณ

“บ้านพี่ภัทรยังอยู่แถวๆ หลักสี่หรือเปล่าคะ” เธอเปิดความทรงจำเริ่มจากทำเลบ้านของพ่อ
เป็นอีกครั้งที่ตนุภัทรชะงัก แล้วก็มองเธอด้วยความครุ่นคิด
“ผมไม่ชอบเล่นเกมยี่สิบคำถามครับ คุณรันมีอะไรอยากบอกผมก็พูดมาเถอะครับ”
“งั้นรันขออีกคำถามได้มั้ยคะ พี่ภัทรเคยรับสอนพิเศษให้ลูกศิษย์กี่คนคะ” หญิงสาวเปิดไพ่ใบสุดท้าย ถ้าถึงขนาดนี้แล้วเขายังจำหนูรันไม่ได้ เธอจะยอมเฉลยเขาแต่โดยดี
ยังดีที่รถชะลอตัวด้วยความหนาแน่นบนท้องถนน ตนุภัทรเลยไม่ตกใจด้วยการเหยียบเบรกให้ผู้โดยสารหัวคะมำ เขาไม่ได้ตอบแต่ค่อยๆ เปลี่ยนเลนจนถึงห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง เขาถือวิสาสะเลี้ยวเข้าลานจอดรถโดยไม่ได้มองด้วยซ้ำว่ามันห้างอะไร พอจอดรถได้เขาก็หันกลับมามองโดยยังไม่ได้ดับเครื่องยนต์
“หนูรัน ?”
แทนคำตอบ รัญชนาปลดสายเข็มขัดนิรภัย หันไปทางเขา ถกแขนเสื้อเบลเซอร์เล็กน้อยแล้วยื่นแขนซ้ายไปตรงหน้า ‘พี่ภัทร’
นาฬิกาข้อมือที่หน้าปัดมีรูปดอกไม้สีชมพูหวานติดบนเข็มวินาที บนพื้นหลังเป็นสีมุก ตัวเรือนสีเงินแต่สายเปลี่ยนจากสีเขียวอ่อนเดิมเป็นหนังสีน้ำตาลแทน
“หนูรันของพี่ภัทรโตเป็นสาวแล้วพี่ภัทรอาจจะจำไม่ได้ แต่พี่ภัทรคงไม่ลืมนาฬิกาเข็มเรือนนี้ใช่มั้ยคะ”
ไร้ซึ่งน้ำตา บนใบหน้าหวานมีแต่รอยยิ้ม ยิ้มอย่างรอคอยคำตอบ ดวงตาของเธอสุกใสคล้ายเด็กหญิงสิบขวบคนเดิม