เสี่ยวหยูเป็นใบ้

ความรักที่ไม่มีความเป็นไปได้ระหว่างข้ากับนายท่าน ข้ารักท่าน...เเม้ใจท่านจะเป็นของผู้อื่น ความจริงข้าไม่มีเสียงไว้เอื้อนเอ่ยคำบอกรักท่านด้วยซ้ำ ชีวิตของข้าหากมอบให้ท่านได้ข้าก็ยอม...

คำโปรย

ฉิ้ง!!!

ชางซูหลิงเห็นเสี่ยวหยูไม่ตอบสักทีจึงหยิบกระบี่ออกมาพาดคอร่างบางหวังจะฟันให้ตายเพื่อตัดปัญหา

“เดี๋ยวก่อนซูหลิง”

“ทำไม เจ้าจะห้ามข้ารึไงซือซว่าน!” ชางซูหลิงรีบหันขวับทันที่ที่ถูกห้าม

.

.

.

ถึงนายท่านสั่งให้ข้าไปตาย ข้าก็คงไปตายตามที่ท่านบอก ชีวิตที่กำลังจะตายข้างถนนของข้าได้ถูกท่านช่วยไว้ ถ้าท่านปรารถนาให้ข้าตาย ข้าก็ยอม...

แต่...ไม่ใช่ว่า...’ นายท่านหลงรักแม่ทัพชางหรอกใช่ไหม’

.

.

.

“การลอยโคมในแคว้นหวังคือการลอยเพื่ออธิษฐานในความรัก ความปรารถนา และความหวัง ลอยสีแดงคือเพื่อความรักความหมายก็ตามชื่อ สีขาวคือความหวัง ความหวังในที่นี่คือขอความหวังเพื่อผู้อื่น เช่นขอให้คนรักสุขภาพแข็งแรง ปลอดภัย มีความสุข ส่วนสีเขียว มันหมายถึงความปรารถนาของตนเอง ปรารถนาอยากจะร่ำรวย มีความสุข หรือแม้กระทั่งแก้แค้น...แล้วเจ้าอยากลอยโคมสีอะไรล่ะเสี่ยวหยู” หวังซือซว่านหันมาถามบ่าวรับใช้ที่นิ่งเงียบไป

เสี่ยวหยูทำหน้าครุ่นคิด ข้ารักนายท่าน อยากจะลอยโคมสีแดงเพื่อให้รักสมหวังก็จริงอยู่ แต่ไม่...ข้าไม่ได้ต้องการครอบครอง ข้าขอเป็นแค่คนเฝ้ามองก็พอแล้ว นายท่านไม่เหมาะสมกับข้าหรอก มีคนที่ทำให้ท่านมีความสุขได้มากกว่าข้า ข้ามีชีวิตอยู่เพื่อรอเห็นวันที่นายท่านมีความสุขก็พอแล้ว

เสี่ยวหยูชี้ไปที่โคมสีขาว ‘โคมที่หมายถึงความหวัง’ ข้าหวังว่านายท่านจะทำตามความปรารถนาได้สำเร็จ...

.

.

.

หวังซือซว่านและเสี่ยวหยูเดินไปลอยโคมด้วยกันด้วยคำอธิษฐานที่ต่างความคิดและเป้าหมาย

‘ขอให้ข้าแก้แค้นได้สำเร็จด้วยเถอะ ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม ข้าจะทำให้คนพวกนั้นมีชีวิตอยู่ไม่สู้ตาย!!’

‘ขอให้นายท่านสมปรารถนา เมื่อสำเร็จเป้าหมายแล้ว ท่านจะได้มีความสุขจริงๆ สักที’

.

.

.

“สุดท้าย...ในวันที่ข้ากำลังจะตาย ข้าก็ไม่ได้เห็นรอยยิ้มอย่างมีความสุขของท่านอยู่ดีสินะ”