เมีย2021

"ปาย..."

น้ำตาของฉันไหล แข่งกับเสียงเรียกและเสียงเคาะประตูจากคนที่อยู่ข้างนอก

ทั้งที่เราไม่เคยทะเลาะกันด้วยซ้ำ ที่ผ่านมาตะวันฉายทำตัวได้แนบเนียนมาก เขาไม่เคยหลุดพิรุธใดๆ ไม่เคยทำตัวน่าสงสัยให้ฉันจับได้ ฉันไม่เคยคิดเลยว่า ภายใต้ภาพลักษณ์ของผู้ชายที่ดูรักเมีย เทคแคร์เมีย ขี้เล่น สนุกสนาน ขยันสร้างเสียงหัวเราะให้คนรอบข้าง ดูไม่มีพิษมีภัยแบบตะวันฉาย จะร้ายกาจได้ถึงขนาดนี้

ฉันมาจับได้ในตอนที่เราอยู่ด้วยกัน ทั้งที่เราอยู่ด้วยกันทุกวัน กินข้าวด้วยกันทุกวัน นอนด้วยกันทุกวัน ตะวันฉายยังทำกับฉันแบบนี้ได้ แล้วตอนที่ฉันไม่อยู่ล่ะ ฉันอุ้มท้องลูกของเขาและให้นมลูกของเขาในระยะเวลาราวปีกว่า เวลานั้นที่เขาไม่มีฉันอยู่ข้างกาย เขาทำตัวแบบไหน?

วันที่เมียคลอด ฉายไม่ยอมกลับไปหา?

ติดเรียน เรียนหนักมาก?

ทั้งที่ในชีวิตประจำวันของฉายมักกิน มักดื่ม มักสังสรรค์ ทำไมฉันไม่ตะขิดตะขวงใจสักนิด ว่าสิ่งที่เขาเคยพูดในตอนนั้น กับความเป็นจริงในตอนนี้มันช่างสวนทาง คนที่ผิดมันคือเขา แต่คนที่โง่มันคือฉันแบบนั้นใช่ไหม

ขนาดเราอยู่ด้วยกัน ฉายยังไปนอนหนุนตักผู้หญิงคนอื่นโดยไม่คิดถึงหน้าฉัน บางที เตียงที่ฉันนอนอยู่ทุกวัน ผู้หญิงคนนั้นอาจจะเคยนอนมาแล้วก็ได้!

ฉันกัดฟัน รัวกำปั้นเล็กๆ ทุบลงบนที่นอนอย่างเจ็บใจ นี่เหรอคือรางวัลตอบแทนของคนซื่อสัตย์ เขาตอบแทนด้วยการหักหลัง ด้วยการใช้เท้าเหยียบหัวใจฉันแบบนี้เหรอ

ฉันยกมือปาดน้ำตาออกจากพวงแก้มลวกๆ เดินไปคว้ากระเป๋าสะพาย เก็บสายชาร์ทแบตและของใช้ที่จำเป็นบางส่วน เก็บโทรศัพท์ เก็บกระเป๋าตังค์ แล้วตรงไปยังประตูทันที

แกร๊กก~

"ปาย..."

พลั่กก~

ฉันผลักอกแกร่งออกให้พ้นทาง ไม่สนว่าดวงตาของฉายจะกำลังแดงก่ำ ไอ้เพื่อนเลวของเขาคนนั้น ฉันไม่เห็นแล้วว่าไปอยู่ที่ไหน แต่ไปให้พ้นๆ หน้าฉันก็ดี รังเกียจเกินกว่าจะทนมอง

"ไปไหนปาย ฉันไม่ให้เธอไปไหนทั้งนั้น"

"อย่ามายุ่งกับฉัน ไสหัวไป!"

"ปาย..." ฉันไม่เคยพูดหยาบ ฉันไม่เคยขึ้นเสียง บางครั้งไม่พอใจฉันก็เลือกเงียบ นั่นเป็นเพราะฉันแคร์ ฉันคิดมาโดยตลอด และสาเหตุที่ฉันแคร์ตะวันฉายมาโดยตลอด เพราะฉันนึกถึงความรับผิดชอบ รับผิดชอบในวันที่ฉันท้อง เขาก็ปกป้องและรีบรับผิดชอบในสิ่งที่เขาทำ ไม่เคยปัดหรือโยนสิ่งผิดพลาดนั้นให้แค่ฉันแบกรับ นั่นคือสิ่งที่ทำให้ฉันรักเขามาก ฉันไม่เคยคิดมาก่อน ไม่เคยระแวงมาก่อน ว่าฉายจะทำแบบนี้ลับหลัง ความรู้สึกของฉันมันพัง ฉันมองไม่เห็นความดีที่ฉายทำกับฉันแล้วจริงๆ

"มันดึกแล้วนะปาย ค่อยๆ คุยกันได้ไหม"

ฉันไม่ฟัง และเลือกที่จะเดินหน้าไปยังประตู

"ฉันสัญญาว่าจะเลิกยุ่งกับเขา จะเลิกยุ่งจริงๆ!"

สิ่งที่ฉันได้ยิน มันยิ่งทำให้มือของฉันสั่นไปหมด หากฉันไม่รู้ความจริงในวันนี้ ฉันก็จะยังเป็นผู้หญิงหน้าโง่ต่อไปเรื่อยๆ ใช่ไหม ฉันหมุนตัวกลับไปหาฉาย แล้วตวัดมือตบหน้าเขาจนเต็มแรง

เพี๊ยะ!

"ปาย..."

"ไม่รู้เหรอฉาย ว่านายไม่ควรทำตัวเหี้ยตั้งแต่ทีแรก ลูกกำลังน่ารัก เคยคิดถึงหน้าลูกบ้างไหมวะ สิ่งที่นายทำ มันทำให้ฉันไม่รู้เลยสักนิด ว่าจริงๆ แล้วนายเป็นคนยังไง นายบอกรักฉันทุกวัน นอนกอดฉันทุกคืน นายเอาเวลาไหนไปมีคนอื่น"

"ขอโทษปาย ฉันไม่ได้ตั้งใจ ไม่ได้จริงจัง ฉันคิดน้อยเอง"

"นี่คือคำตอบของคนที่มีการศึกษา มีวุฒิภาวะเหรอฉาย!"

ผิดหวังว่ะ ทั้งคำพูดและการกระทำของตะวันฉาย ทำให้ฉันผิดหวังมาก

คิดน้อย?

ขอโทษ?

ฉันควรหายโกรธเหรอ ฉันควรทำเหมือนไม่มีอะไร ฉันควรกลับมาให้อภัยอย่างนั้นน่ะเหรอ!

ความรู้สึกของฉันล่ะ สิ่งแย่ๆ ที่ถาโถมเข้ามาใส่ฉัน คิดว่าฉันปล่อยผ่านและลืมได้จริงๆ อย่างนั้นใช่ไหม

"มันเป็นเพียงอารมณ์ชั่ววูบของผู้ชายเท่านั้นเองปาย ฉันไม่เคยรักใครนอกจากเธอ ฉันสัญญาว่าจะเลิก จะเลิกให้เด็ดขาด"

"ตอนนี้คนที่จะเลิกกับนายคือฉัน!"