เรื่องสั้นชนบท

ลมที่พัดละอองฝนอันเย็นเยือกมาจากทิศตะวันตกเฉียงใต้ ให้ความชุ่มชื่นแก่ชีวิตไม่น้อยไปกว่าลมหนาวจากทิศตะวันออกเฉียงเหนือในฤดูเก็บเกี่ยว

เมื่อข้าพเจ้าเติบโตขึ้น ได้เรียนหนังสือในโรงเรียนประชาบาลบ้านนอก แล้วเข้าไปเรียนในเมือง จบแล้วเร่ร่อนทำงานไปหลายจังหวัด แม้กระทั่งกรุงเทพฯ ในขณะที่ข้าพเจ้าโหนรถเมล์อยู่นั้น หูได้ยินเสียงกระดิ่งวัวควาย เสียงโขลกเขลกของดุมเกวียนสัมผัสกับเพลา เสียงเหล่านี้เหมือนเสียงสวรรค์ที่มีอำนาจเรียกร้อง วิงวอนให้ข้าพเจ้ากลับไปอยู่ท้องนา

จากนั้นข้าพเจ้าก็กลับมาสู่ท้องนาอีกครั้งหนึ่งตลอดเวลา ๒๑ ปี ในช่วงหลังที่กลับมาอยู่อย่างผู้ใหญ่นี้สายตามันสมอง ได้ดูดซับโลกของท้องนาเก็บอัดไว้ตลอดเวลา ต่อมาเมื่อข้าพเจ้าเขียนหนังสือ เขียนเรื่องของชาวไร่ ชาวนา ไปมากเข้า ในขณะที่อายุมากขึ้นๆ เริ่มนึกถึงความหลัง สมัยเป็นเด็กๆ ที่วิ่งเล่นอยู่บนลานนวดข้าว เกลือกกลิ้งอยู่ในโคลนกลางเทือกนา จมูกได้กลิ่นฟางข้าว เสียงกังหันครางหวือๆ ดังเตือนให้นึกถึงความสุขสมัยเป็นเด็ก